“แม่คร๊าบบบ....แค่เรื่องกินข้าวทำไปแม่ต้องบังคับให้ผมกินด้วย! ให้ผมมีสิทธิ์เลือกเองไม่ได้เหรอแค่เรื่องง่ายๆแค่นี้ แม่ยังต้องบังคับให้ผมกินในสิ่งที่แม่เตรียมให้อีก" น้องภูลากเสียงยาวเหมือนกับเริ่มรำคาญในสิ่งที่แม่เตรียมให้ “แต่แถวมันยาวนะลูก คนก็เยอะลูกจะไปเบียดเสียดเพื่อนเขาทำไม" ฉันถามถึงเหตุผลที่เขาปฏิเสธข้าวแม่ "ก็ผมอยากกินอย่างอื่น ผมยินดีรอและต่อแถว ผมไม่คิดว่ามันเป็นปัญหา แล้วทำไมแม่ต้องมองว่ามันเป็นปัญหาด้วย" "ก็ผมบอกแล้ว เขาไม่เหมือนเด็กคนอื่น เขามีความคิดของตัวเอง เธอจะมาเลี้ยงให้เหมือนเด็กคนอื่นได้ไง ลูกเธอก็คือลูกของเธอสิ ที่ไม่เหมือนลูกของคนอื่น ต้องรู้ว่าเขาต้องการอะไร และเลี้ยงคนเสมือนกับเขาเป็นเด็กคนเดียวในโลกนี้ที่ต่างจากคนอื่น เราไม่รู้หรอกว่าเขาต้องการอะไร เขาเท่านั้นที่รู้ตัวเองดีที่สุด เราเป็นเพียงคนที่ให้กำเนิด และวางเส้นทางเดินที่เหมาะสมให้เขาเท่านั้นพอ! ส่วนเส้นทางเดินที่เราสร้างนั้น เขาอาจจะเดินหรือไม่เดินก็ได้ เขาอาจจะไปสร้างเส้นทางเดินใหม่ก็ได้ใครจะไปรู้ เราเป็นเพียงแค่ดูอยู่ห่างๆ และอย่าทำให้เขาต้องหลงทางก็พอ" หนังสือเล่มนี้เขียนขึ้นเพื่อเล่าประสบการณ์ในครอบครัวของผู้เขียน ที่มีลูกชายเพียงคนเดียว คือ “น้องภู” วัย 10 ขวบ ซึ่งเป็นเด็กช่างสงสัย ช่างคิด ช่างพูดตลอดเวลา ซึ่งทำให้ผู้เขียนที่แทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ ในหนังสือเล่มนี้ได้รับเทคนิค วิธีการเลี้ยงดู การสื่อสาร และแง่คิดดีๆต่างๆ จากการพูดคุยกับลูกชาย ที่ได้ถ่ายทอดลงบนตัวหนังสือเล่มนี้เรียบร้อยแล้ว ผู้เขียนคาดหวังว่าหนังสือเล่มนี้ จะเป็นสื่อกลางให้หลายคนที่ได้อ่าน ได้เข้าใจความเป็นตัวตนของเด็กยุคนี้มากยิ่งขึ้น เพื่อให้เขาได้เดินบนเส้นทางที่ถูกต้อง และเป็นเส้นทางเดินของตัวเขาเป็นผู้เลือกเอง