การสักการะนอบน้อมต่อครูอาจารย์ ผู้หลักผู้ใหญ่ พ่อแม่ ผู้มีอุปการะคุณ และสมณพราหมณ์ผู้ประพฤติชอบ เป็นการประพฤติธรรมอันเป็น “ธรรมประจำโลก” เรียกว่าเป็นธรรมที่ชาวโลกต้องประพฤติกันเป็นปกติ การประพฤติธรรมประจำโลกนี้มีอยู่ก่อนพระพุทธศาสนามานานแล้ว ชาวโลกก็ยึดถือการประพฤติธรรมนี้มาตั้งแต่ก่อนจะมีพระพุทธเจ้า แต่ในระยะหลังนี้ชาวโลกส่วนมากมีความประพฤติที่หย่อนลงมาก พระพุทธองค์ทรงทราบเหตุแห่งความสุขความเจริญจึงได้นำมาบอกสอนในรูปแบบของศาสนาอีกครั้ง