“ฉันชอบนาย ฉันชอบไป๋ลั่วชวนที่สุดแล้ว” “ชอบนายแค่คนเดียว ชอบ ชอบนายมากๆ…” คำพูดน่าฟังพูดออกมาเรื่อยๆ น้ำเสียงนุ่มนวล หมี่หยางยังคงซุกอยู่ตรงอก พวกเขาเปิดเพียงไฟดวงเล็กตรงโถงทางเดิน ในห้องชุดยังคงมืดอยู่ แต่ไป๋ลั่วชวนไม่รีบเปิดไฟให้สว่างสักนิด เขารู้สึกว่าไม่มีไฟที่ไหนจะอบอุ่นยิ่งไปกว่าไฟดวงเล็กดวงนี้แล้ว เขากอดหมี่หยางพักหนึ่ง ฟังคำพูดที่อีกฝ่ายพูดออกมาอย่างกระหายใคร่รู้ เขาไม่กล้าขยับ กลัวว่าจะทำให้คนในอ้อมแขนตกใจตื่น แต่หัวใจเต้นแรงเกินไปและดังเกินไป หูก็เห่อร้อนอย่างกับมีเลือดคั่ง คางของเขาลดต่ำลงเล็กน้อย กอดหมี่หยางไว้แนบอกแน่น “ฉันไม่เชื่อ นายต้องจูบฉัน ฉันถึงจะเชื่อในสิ่งที่นายพูด”“ฉันชอบนาย ฉันชอบไป๋ลั่วชวนที่สุดแล้ว” “ชอบนายแค่คนเดียว ชอบ ชอบนายมากๆ…” คำพูดน่าฟังพูดออกมาเรื่อยๆ น้ำเสียงนุ่มนวล หมี่หยางยังคงซุกอยู่ตรงอก พวกเขาเปิดเพียงไฟดวงเล็กตรงโถงทางเดิน ในห้องชุดยังคงมืดอยู่ แต่ไป๋ลั่วชวนไม่รีบเปิดไฟให้สว่างสักนิด เขารู้สึกว่าไม่มีไฟที่ไหนจะอบอุ่นยิ่งไปกว่าไฟดวงเล็กดวงนี้แล้ว เขากอดหมี่หยางพักหนึ่ง ฟังคำพูดที่อีกฝ่ายพูดออกมาอย่างกระหายใคร่รู้ เขาไม่กล้าขยับ กลัวว่าจะทำให้คนในอ้อมแขนตกใจตื่น แต่หัวใจเต้นแรงเกินไปและดังเกินไป หูก็เห่อร้อนอย่างกับมีเลือดคั่ง คางของเขาลดต่ำลงเล็กน้อย กอดหมี่หยางไว้แนบอกแน่น “ฉันไม่เชื่อ นายต้องจูบฉัน ฉันถึงจะเชื่อในสิ่งที่นายพูด”