“อะไรนะคะ” นราวดีหันมองปฐพีทันที “คุณพูดใหม่สิ ลูกอยู่กับใคร” นราวดีเดินกระทืบเท้าเบาๆ มือก็จับศีรษะสลับกับชี้ไปที่ปฐพี “คุณ...คุณทำอย่างนี้กับฉันได้ไงคุณปฐพี ทำได้ไง ให้ลูกอยู่กับยายแก่ใจร้ายได้ยังไงกัน คุณ...คุณนี่มัน...” ฟันขาวขบกัดบนกลีบปาก มองปฐพีตาเขียวเข้ม ดุร้าย แต่ซ่อนความหวาดกลัวไว้ไม่มิด ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงมาหานราวดีหวังจะใช้อ้อมแขนโอบประคองให้เธอคลายความร้อนรุ่มร้อนรนในใจ กายน้อยๆ สั่นจนแทบจะทรงตัวยืนไม่อยู่ แต่หญิงสาวกลับสะบัดออก สองมือทุบตีจิกทึ้งด้วยแรงทั้งหมดที่มีสลับกับแกะแขนใหญ่ออกจากเอว “คนใจร้าย คนใจดำ ทำอย่างนี้กับนาราได้ไง ทำได้ไง” “ไม่เอานาราไม่ทำอย่างนี้ ใจเย็นๆ นะ ผมขอโทษ” เพี๊ยะ!! นราวดีตบหน้าปฐพีอย่างรุนแรงจนหน้าหันไปอีกด้าน “ขอโทษ เวลาคุณทำอะไรผิด คุณก็พูดแต่คำว่าขอโทษๆ มันเทียบกันไม่ได้กับความรู้สึกที่ฉันเสียไป คราวนี้คุณทำแรงเกินไปคุณปฐพี ฉันให้อภัยคุณไม่ได้ ฉันหวัง..หวังว่าวันหนึ่งคุณจะคิดได้ เปลี่ยนแปลงนิสัยจากผู้ชายรักสนุกเห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่ของเล่นกลับเป็นคนปกติ แต่มาตอนนี้ ฉันเชื่อแล้วว่าคุณเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ ถือว่าฉันของร้อง.....” นราวดีทรุดตัวลงจนเข่าวางอยู่บนพื้น ร่างทั้งร่างสั่นจนเหมือนคนเป็นไข้ หัวใจเจ็บปวดทรมานเหมือนถูกใครกำลังเอามีดแหลมคมมากรีดจนเหวอะหวะ แล้วกระชากมันออกไปจากร่างกาย น้ำตาที่เอ่อล้นไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดและชอกช้ำ ใบหน้าสวยและดวงตากลมโตแดงก่ำ มองชายหนุ่มด้วยสายตาอ้อนวอนขอร้อง “ถือว่าฉันขอร้องนะคะคุณปฐพี พาฉันกลับไปหาลูก พาฉันกลับไปหาพวกแก”