ใจเอย ไฉนยากจะห้ามใจ สวาทรักระหว่างชายเมียทิ้งกับน้องเมียวัยขบเผาะ จึงยากจะต้านทาน “เดี๋ยวกินอิ่มแล้วพี่จะพาแก้วไปจดทะเบียน” เขายังย้ำความตั้งใจนี้ แก้วใจทำตาปริบๆ แล้วเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม “ไม่จดไม่ได้หรือจ๊ะ” “ไม่ได้หรอก แก้วจะได้พี่แล้วไม่รับผิดชอบเหรอ” ทักษ์เอ่ยหน้าตาเฉย พลางตักโจ๊กใส่ปาก แก้วใจอ้าปากหวอเลยหนนี้ “แก้วต้องรับผิดชอบพี่” เขาทำเสียงขรึมๆ แล้วเอ่ยต่อไปหน้าตาย “คืนนั้นแก้วได้พี่ พี่เมา...แล้วพี่ก็ออกข้างในไปแล้วด้วย ไม่ได้ป้องกันอะไรสักอย่าง เกิดว่าแก้วท้องมาจะทำยังไง แก้วต้องรับผิดชอบพี่ด้วยการจดทะเบียน ไม่งั้นพี่จะไปแจ้งความ” คำพูดของเขาช่างสับสน เอาผลประโยชน์เข้าตัว จนแก้วใจงงไปหมดแล้ว เธอได้แต่อ้าปากค้างแบบนั้น แล้วก็หุบฉับเมื่อเขาบอกให้เธอรีบกินข้าวให้อิ่ม รับผิดชอบ... นี่ตกลงใครควรรับผิดชอบใครอะ “เปลี่ยนชุดนี้นะ” ชายหนุ่มดึงเสื้อผ้าออกมาจากตู้ส่งให้เธอ มันคือเดรสลูกไม้สีหวาน ที่แก้วใจชอบว่ามันสวยมาก แต่ก็ไม่อยากได้เพราะราคาแพงมากของมันนั่นเอง เธอตกลงใจไม่ค้าน ไม่เถียงอะไรกับเขา เพราะชักจะเหนื่อยที่จะต้องเถียงกับคนอย่างทักษ์ ได้แต่บ่นคนเดียวงึมงำ ว่าทำไมเขาถึงเป็นคนแบบนี้กันนะ ดื้อเหลือเกิน จะเอาอะไรก็ต้องเอาให้ได้ดั่งใจสิน่า จะเอาอะไร?... เธอกลายเป็นสิ่งที่เขาอยากจะเอา...สินะ