“พี่พันต้องการให้เกี้ยวทำยังไงหรือคะ” “จูบพี่...” เขากระซิบบอก ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ บนริมฝีปากสีหวาน “ให้พี่จูบ...ให้พี่กอด...ให้พี่สัมผัสเกี้ยว” “พี่พัน...” เกี้ยวฤดีได้แต่เรียกเขา น้ำเสียงนั้นสั่นเทาขึ้นเรื่อยๆ “ถ้าเกี้ยวไม่รู้สึกอะไร ไม่ตอบสนองอะไรเลย พี่จะยอมเป็นแค่พี่ชายของเกี้ยว แล้วจะไม่มายุ่งวุ่นวายกวนใจเกี้ยวอีก พี่จะยอมให้เกี้ยวคบกับเจ้าวิชย์ต่อไป หรือแม้กระทั่งยอมให้เกี้ยวแต่งงานกับมัน” “คือเกี้ยว...” “เกี้ยวไม่มั่นใจในตัวเอง หรือว่าเกี้ยวไม่มั่นใจว่าจริงๆ แล้ว เกี้ยวรักนายวิชย์หรือเปล่า ถ้าเกี้ยวปฏิเสธพี่จะถือว่า...พี่ยังมีสิทธิ์วุ่นวายในชีวิตของเกี้ยว” “แต่ว่า...” “แค่ครั้งเดียวเกี้ยว...จูบครั้งเดียว กอดครั้งเดียว สัมผัสครั้งเดียว และพี่จะไม่ทำอะไรมากกว่านั้น” เกี้ยวฤดีจับจ้องใบหน้าคมคายของอัครพันธ์นิ่งนาน ราวกับจะมองให้เห็นก้นบึ้งของความรักความปรารถนาที่เขามีให้ ยิ่งมองเขานานเท่าไรเธอก็ยิ่งไม่มั่นใจเลยว่าจะสามารถควบคุมตัวเองได้ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังอยากเสี่ยงอยู่ดี อย่างน้อยๆ ถ้าเธออดทนเธอก็จะตัดปัญหาเรื่องของเขาไปได้ ไม่ต้องวุ่นวายหรือปวดหัวอะไรกับการต้องถูกผู้ชายสองคนบอกรักพร้อมๆ กันอีก เงียบอยู่สักพักถึงได้พยักหน้าเบาๆ “ตกลงค่ะ เริ่มกันเถอะ”