เหยียนเฟยหลง เป็นเทพสวรรค์อยู่ดีๆ กลับถูกวิญญาณแค้นของจ้าวเยว่ชิง ขอให้ตามไปเกิดเพื่อเกี้ยวนาง เอาเถอะ! เห็นแก่ที่นางเคยจุดธูปบูชาจนร่างของเขาเปล่งไปด้วยรัศมี ย่อมสมควรให้โอกาสนาง ท้องถนนนั้นโล่งตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ""จ้าวเยว่ชิง"" รู้สึกผิดปกติในตอนนั้น คนผู้หนึ่งกลับควบม้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมคว้าร่างของนางเอาไว้ในวงแขน พอสบดวงตาของเด็กหนุ่ม นางก็ถึงกับนิ่งค้าง ม้าหยุดลงกะทันหัน ต่อหน้าชาวบ้านนับสิบที่หันมามองด้วยความตกใจ ""เหยียนเฟยหลง"" ก้มหน้าลงมาประทับจูบจ้าวเยว่ชิงโดยไม่สนใจสายตาใคร ยามเขาถอนริมฝีปากออกมา แย้มรอยยิ้มอย่างงดงามให้นาง “ชิงชิง ข้ากลับมาแล้ว” จ้าวเยว่ชิงสะท้านไปทั้งตัว ผวากอดเขาเอาไว้แน่น ดวงตาของเหยียนเฟยหลงอ่อนโยนลง ลูบหลังของนางอย่างปลอบประโลม “ขอโทษที่ให้รอนาน จากนี้ไป เจ้าไม่ต้องต่อสู้เพียงลำพังอีกแล้ว”