ฟ้าคราม 'ผมมีความลับที่บอกเธอไม่ได้เพราะถ้าเธอรู้ผมคงต้องเสียเธอไป' น้อยหน่า 'เพราะเขาโกหก ฉันเลยต้องทำแบบนี้' ภายในผับหรูใจกลางเมืองเต็มไปด้วยผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสาย เสียงเพลงดังกระหึ่ม รวมถึงควันบุหรี่ที่คละคลุ้ง "อื้อออ" น้อยหน่าที่อยู่ในสภาพเมามายครางอื้อออกมาเบาๆค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่งท่ามกลางสายตาที่จ้องมองเธอมาอย่างน่าอึดอัด "มองอารายนักหนา" น้อยหน่าพึมพำด้วยน้ำเสียงยานคางค่อยๆพยุงตัวขึ้น "สวัสดีครับ" ร่างบางหันไปตามเสียงทักทายขมวดคิ้มมุ่นอย่างงุนงง "หือ รู้จากหน่าเหรออ" "เปล่าครับ แต่ถ้าผมอยากรู้จักได้ไหม" ว่าพลางเดินเข้าประชิดตัวร่างบางถือวิสาสะจับข้อมือเล็ก น้อยหน่าส่งยิ้มใสซื่อ "ได้สะ...อ๊ะ!" แรงกระชากจากใครบางคนทำร่างบางเซไปซบแผงอกแกร่ง เงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงก่อนหรี่ตาเบาๆเมื่อสายตาเริ่มพร่ามัว "คิก คิก อย่าแย่งกาน หน่าแบ่งให้ทูกโคนเลยยย" จบประโยคร่างบางก็ฟุบหลับ ร่างสูงรีบตวัดแขนโอบรัดร่างบางไว้ "มึงเป็นใครวะ!" ชายคนนั้นตวาดถามร่างสูงที่อยู่ภายในเงามืดทำให้ไม่ทันสังเกตเห็นว่าเป็นใคร "แล้วมึงเป็นใครถึงมายุ่งกับผู้หญิงคนนี้" น้ำเสียงเย็นชาที่ถูกส่งมาทำให้ชายคนนั้นชะงัก ก่อนแสงไฟจากสปอร์ต์ไลท์ส่องเข้ามา แวบแรกที่เห็นสายตาเย็นชาและเจ้าของใบหน้าทำเอาตัวสั่น "ขะ ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าเป็นผู้หญิงของรุ่นพี่" ชายคนนั้นละล่ำละลั่กพูดขึ้นก่อนรีบวิ่งออกไป ฟ้าครามก้มลงมองคนตรงหน้า พวงแก้มแดงก่ำซบลงแผงอกแกร่งหลับอยางไม่ได้สติ ร่างหนารีบตวัดร่างบางขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว "ไอ้คราม" เท้าที่กำลังก้าวเดินหมายจะออกจากผับชะงัก "จะไปไหนวะ" หมอกเอ่ยถามขึ้นปรายตามองร่างเล็กในอ้อมแขนของเพื่อนรัก "อีกแล้วเหรอวะ" ไนซ์ที่เพิ่งเดินเข้ามาถอนหายใจเบาๆ "..." ฟ้าครามเงียบไป "มึงควรตัดใจได้แล้วนะไอ้คราม มึงก็รู้ว่ายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้" หมอกพูดขึ้นเบาๆ มองฟ้าครามอย่างเห็นใจ "กูรู้ แค่ดูแลเงียบๆแบบนี้คงไม่เป็นไร" ฟ้าครามพูดเสียงเบาก้มมองคนในอ้อมแขน "แต่มึงทำแบบนี้มาหลายปีแล้วนะ รักที่เป็นไปไม่ได้มึงควรปล่อยแล้วเปิดใจให้คนอื่นสักที" หมอกพูดขึ้นอย่างเห็นใจ 'รักโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ ดูยังไงก็ไม่มีทางสมหวังแถมพ่อฟ้าครามยังมีปัญหากับพ่อน้อยหน่าอีก เหอะ' "กูเห็นด้วยนะ" ไนซ์พยักหน้าเห็นด้วยจ้องมองร่างเล็กภายในอ้อมกอดของเพื่อนรัก "...มึงคิดว่าง่ายนักรึไง ถ้าทำได้กูคงทำไปนานแล้ว" พูดจบก็หันหลังเดินออกจากผับทันที 'รักมาเกือบสิบปี ถ้าตัดใจได้ง่ายขนาดนั้นก็คงไม่เจ็บจนถึงทุกวันนี้หรอก" ร่างหนาอุ้มร่างบางขึ้นรถขับตรงไปยังคอนโดของน้อยหน่าทันที . . . @คอนโดน้อยหน่า "อ้าวพ่อหนุ่ม" ยามหน้าประตูทักขึ้นเมื่อเจอชายหนุ่มรุ่นลูก อุ้มร่างบางที่แสนคุ้นเคยอยู่ในอ้อมกอด เพราะเห็นภาพนี้จนชินมานานหลายปีและจะเห็นเป็นประจำเมื่อร่างบางเมาไม่ได้สติ "มาๆ ลุงเปิดประตูให้" พูดจบก็เปิดประตูทางเข้าด้านหลังคอนโด "ขอบคุณครับ" ฟ้าครามพูดขอบคุณ ก่อนเดินขึ้นไปยังห้องพักของคนตัวเล็ก ล้วงคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแตะก่อนใช้สีข้างดันประตูเข้าไป "อื้อออ" น้อยหน่าครางอืออาในลำคอเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับความนุ่มของพื้นเตียง ฟ้าครามยืนจ้องมองคนตรงหน้าก่อนเดินไปถอดรองเท้าผ้าใบให้คนตัวเล็ก ครืด ครืด มือที่กำลังถอดชะงักเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงสั่นของโทรศัพท์ "ครับ" "ครามอยู่ไหนลูก" "..." "คราม~" ญาดาเอ่ยเรียกลูกชายเสียงเบาเพราะรับรู้ว่าลูกชายกำลังทำอะไร "อย่าเป็นแบบนี้สิลูก มันไม่ใช่ความผิดของลูกนะ" "ผมไม่ได้ทำเพราะรู้สึกผิด ที่ผมทำไปทั้งหมดเพราะผมอยากทำ" "คราม" "ผมขอเถอะครับ แม่อย่าบังคับผมเรื่องนี้เลย" "เฮ้อ แม่ไม่ได้อยากบังคับลูกนะ แต่ลูกรู้ขอบเขตใช่ไหมเพราะถ้าพ่อเขารู้เข้าคง..." "ผมรู้ดีครับ" ร่างหนาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "อืม งั้นตามใจลูกเพราะแม่ห้ามยังไงลูกคงไม่ฟัง" "งั้นแค่นี้นะครับ" ร่างหนากดวางสาย ก้มลงถอดรองเท้าให้ร่างบางอีกครั้ง ก่อนเลี่ยงออกไปเตรียมกะละมังและผ้าขนหนู ฟ้าครามทิ้งตัวลงนั่งข้างๆหยิบคลีนซิ่งและสำลีมาเช็ดทำความสะอาดเครื่องสำอางบนใบหน้าหวานออก "อื้ออ" น้อยหน่าครางออกมาเบาๆเมื่อรับรู้ได้ถึงความเย็นกระทบใบหน้า พลางเบือนหน้าหนี ร่างสูงวางสำลีก่อนหันมาเช็ดตัวทำความสะอาดเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเหนียวตัว ไม่นานฟ้าครามก็เช็ดตัวเสร็จรีบเก็บกวาดทำความสะอาดพวกสำลีและกะละมังใบเล็ก ก่อนกลับมาทิ้งตัวลงนั่งข้างคนตัวเล็กลูบไล้พวงแก้มนวลเบาๆ "...อยากตัดใจนะ แต่ทำไม่ได้สักที" ฟ้าครามพูดเสียงแผ่วก่อนเดินออกจากห้องไป "อ้าว เสร็จแล้วเหรอพ่อหนุ่ม" ยามหน้าประตูเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นฟ้าครามเดินลงมา "ครับ แล้วก็..." "อย่าบอกเขา เออๆลุงรู้แล้ว" ชายสูงวัยพูดออกมาก่อนฟ้าครามยิ้มบางให้ชายคนตรงหน้าแล้วเดินออกไป "ท่าทางแบบนี้แอบชอบเขาฝ่ายเดียวล่ะสิ ความรักหนุ่มสาวนี่มันซับซ้อนจริงๆ" ชายสูงวัยพูดตามคล้อยหลังส่ายหัวเบาๆก่อนเดินไปนั่งเปิดวิทยุ ครืด ครืด "อืม" ร่างหนากดรับสายเมื่อคนที่โทรเข้ามาเป็นไนซ์ "มาผับอีกไหมวะ" "คงไม่" "เออๆ" ติ๊ด~ ฟ้าครามกดวางสายขับรถตรงไปยังคอนโดหรูใจกลางเมือง ฟุบ~ ร่างหนาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาทันทีเมื่อเข้ามาภายในห้อง ทิ้งท้ายทอยลงซบพนักพิงด้านหลังคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น 'สิบปีแล้วสินะที่ทำอยู่แบบนี้ ฟังไม่ผิดหรอกผมแอบรักน้อยหน่ามาสิบปีโดยที่เธอไม่รู้ น่าตลกสิ้นดี ความรักของผมมันเกิดขึ้นตอนนั้น มันเป็นวันที่เราเจอกันครั้งแรกเพราะพ่อของผมและพ่อของน้อยหน่าเป็นเพื่อนกัน แต่กลับมาผิดใจกันเพราะผลประโยชน์ทางธุรกิจทำให้ทั้งสองทะเลาะกันอย่างหนัก ผมได้แต่มองเด็กน้อยน่ารักที่ยืนอุ้มตุ๊กตาหมีกอดเอวผู้เป็นแม่เนื้อด้วยตัวสั่นเทา หลังจากวันนั้นครอบครัวเราสองคนก็ตัดขาดกัน เรื่องนี้ผ่านมานานแล้วเธอคงจำผมไม่ได้หรือต่อให้จำได้ก็คงอยากจะลืม แต่พ่อผมที่มีแต่ความโกรธแค้นกลับไม่หยุดแค่นั้น เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ธุรกิจของครอบครัวเธอล้มละลายและใช่มันก็เป็นแบบนั้น แบบที่พ่อผมหวัง ธุรกิจของพ่อเธอทุกอย่างถูกถอนหุ้นออกทั้งหมดโดยที่พ่อผมเป็นคนบงการอยู่เบื้องหลัง ผมถึงต้องทำทุกอย่างเพื่อดูแลเธอ เพื่อรักษาความสดใสนั้นเอาไว้และที่ต้องทำแบบนี้เพื่อปกป้องเธอ' ฟ้าครามยกมือขึ้นกุมขมับ สะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้นออกไป ก่อนเดินเข้าห้องทิ้งตัวลงนอนอย่างนั้นไม่นานก็ผล็อยหลับไป . . . . . @วันต่อมา "อื้อออ" ร่างบางตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียยกมือขึ้นกุมขมับเมื่ออาการปวดหัวเข้าเล่นงาน กวาดสายตามองรอบห้องอย่างงุนงง "หือ มาอยู่ที่นี่ได้ไง หรือว่ารินมาส่ง เอ๋ แต่รินกลับไปพร้อมคุณคริสเตียนนี่นา โอ๊ยยยย นึกไม่ออก!" น้อยหน่าถอนหายใจอย่างหงุดหงิด กวาดตามองไปทั่วห้อง กึก~ "กลิ่นนี้อีกแล้ว" น้อยหน่าขมวดคิ้วมุ่นเพราะมักจะได้กลิ่นนี้เวลาเธอเมาไม่ได้สติ กลิ่นหอมอ่อนๆที่เหมือนกลิ่นประจำตัวไม่ใช่กลิ่นจากน้ำหอม น้อยหน่าไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะเหมือนเป็นความเคยชิน ก่อนร่างบางจะลุกขึ้นยืนหมายจะเดินเข้าห้องน้ำแต่สายตากลับเหลือบเห็นสร้อยข้อมือเงินตกอยู่ตรงปลายเตียง ร่างบางเอื้อมลงหยิบสร้อยขึ้นมาเพ่งมองอย่างรู้สึกคุ้นเหมือนเคยเห็นมาก่อน "อ๊ะ จริงสิเคยเห็นบนข้อมือผู้ชายคนนั้น" ร่างบางนึกไปถึงวันนั้นวันที่เจอคริสเตียนวันแรกแล้วก็เจอผู้ชายคนนั้นวันแรก ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงวีรกรรมที่เคยทำวันนั้น "ต๊องชะมัด" น้อยหน่าก้มลงมองสร้อยข้อมืออีกครั้งเพราะรูปทรงที่สะดุดตาราวกับถูกสั่งทำพิเศษ "แล้วมาตกอยู่ที่นี่ได้ไงนะ" น้อยหน่าพึมพำอย่างสงสัยก่อนเอาสร้อยวางไว้ตรงหัวเตียงเดินเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเพื่อที่จะไปซื้อของ เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงปิดเทอมเลยไม่ต้องเร่งรีบอะไร @คอนโดฟ้าคราม ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ที่สั่นระรั่วทำฟ้าครามที่นอนคว่ำหน้าบนเตียงขมวดคิ้วยุ่ง ยกมือขึ้นควานหาโทรศัพท์ที่ยังสั่นไม่หยุด ผงกหัวขึ้นมองสายเรียกเข้าก่อนถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งจัด "มีใครตายรึไงถึงโทรจิกขนาดนี้" "ไอ้ปากเสีย" หมอกตวาดลั่น "มีไร" "ไปห้างเป็นเพื่อนกูหน่อย" "กูไม่ไป" "เสียใจด้วยตอนนี้พวกกูอยู่หน้าคอนโดมึง อีกครึ่งชั่วโมงถ้ายังไม่ลงมากูจะขึ้นไปตาม" "เออ!" ฟ้าครามตอบกลับอย่างขอไปทีค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป . . "ช้าไปสิบนาที" ไนซ์พูดขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงเดินลงมาด้วยท่าทีหงุดหงิด "..." "เย็นชาชะมัด" ไนซ์พูดออกมาเมื่อฟ้าครามเย็นชาใส่ก่อนเดินไปขึ้นรถ "ขึ้นสิวะ" หมอกที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับลดกระจกตะโกนถามร่างสูงที่ยืนนิ่ง "กูจะเอารถไปเอง" "ทำไมไม่ไปกับพวกกูวะ" "กูมีธุระต่อ" "เออ งั้นเจอกันที่ห้าง" พูดจบหมอกก็เหยียบคันเร่งออกไปทันทีก่อนร่างสูงจะเดินเลี่ยงไปที่รถ @ห้าง "เห้อ ถ้ารินมาด้วยคงดี นึกแล้วเจ็บใจชะมัดหนีไปเที่ยวทะเลกับคุณคริสเตียน จะซ้อมฮันนีมูนกันรึไง" น้อยหน่าเดินหน้ามุ่ย ก่อนชะงักเมื่อสายตาเหลือบเห็นใครบางคนที่เดินอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเพื่อนอีกสองคน ร่างบางรีบสาวเท้าเข้าไปหาขณะที่ฟ้าครามหลุดชะงักเมื่อเห็นร่างบาง "เดี๋ยวค่ะ" น้อยหน่ารีบเอ่ยเรียกเมื่อร่างหนากำลังจะเดินเลี่ยงออกไป ทำให้ฟ้าครามจำใจหันมาสบตากับคนตัวเล็ก "มีอะไร" น้ำเสียงเรียบนิ่งทำร่างบางเผลอเบ้หน้าออกมาก่อนหยิบสร้อยข้อมือในกระเป๋า "นี่ของคุณรึเปล่าคะ" ฟ้าครามนิ่งไปทันที่ที่เห็นสร้อยในมือน้อยหน่า ขณะที่หมอกและไนซ์ลอบกลืนน้ำลาย "ไม่ใช่" "แต่วันนั้นหน่าเห็นคุณ..." น้อยหน่ามองลงไปที่ข้อมือหนาขณะที่ฟ้าครามรีบเบี่ยงแขนไปด้านหลัง "บอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ" "ก็แล้วไป ไม่เห็นต้องทำเสียงดุเลย" น้อยหน่าทำหน้ามุ่ยก่อนเก็บสร้อยไว้ในกระเป๋าสะพาย "งั้นหน่าไปก่อนนะ" พูดจบก็เดินออกไปทันที "มีไรวะไอ้คราม" หมอกถามขึ้นเมื่อฟ้าครามนิ่งจนผิดสังเกต "สร้อยข้อมือนั่น" "สร้อยข้อมือนั่นทำไม" ไนซ์ถามขึ้นอย่างงุนงง "สลักชื่อน้อยหน่า" "อ้าว ไอเห**ย" หมอกและไนซ์พูดขึ้นพร้อมกันขณะที่ฟ้าครามเอาแต่นิ่ง "ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้าน้อยหน่ารู้ก็ดีไม่ใช่เหรอ น้องได้รู้ไงว่ามึงชอบเขาอยู่ ถึงกูไม่ชอบที่มึงเอาแต่จมปลักแต่ถ้ามึงได้คบกับน้องมันก็ดีไม่ใช่เหรอ" หมอกพูดขึ้นเบาๆสายตาก็จ้องมองร่างบางที่เดินออกไป "มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก ถ้าพ่อกูรู้คงไม่ปล่อยไว้แน่" "เออ กูลืมเลย ทำไงดีวะ!" "กูรู้แล้ว!" ไนซ์พูดขึ้นรีบสาวเท้าเข้าไปหาร่างบาง "น้องครับ!" "คะ" น้อยหน่าหันกลับมามองอย่างงุนงง "ไปทานข้าวกันสักมื้อได้ไหมครับ พี่เลี้ยงเอง" "อ่าา ไม่เป็นไรค่ะ" ไนซ์เม้มปากแน่นอย่างนึกอะไรไม่ถูก ขณะที่ร่างบางก็มองไนซ์อย่างฉงน "ไปกินไอศครีมหน่อยไหม" ฟ้าครามพูดขึ้นอย่างเรียบนิ่งทำให้ร่างบางที่จ้องมองหน้าไนซ์อย่างจับผิดหันไปมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามา ก่อนฉีกยิ้มหวาน "ไปค่ะ!" น้อยหน่าตอบรับทันทีก่อนจะรีบวิ่งไปที่ร้านไอศครีมอย่างไม่รีรอ "แค่นี้ก็ต้องให้ถึงมือโปร" หมอกพูดกระแทกกระทั้นไนซ์ขณะที่ฟ้าครามรีบสาวเท้าตามร่างบางไป ฟุบ~ ฟ้าครามทิ้งตัวลงนั่งข้างน้อยหน่า ขณะที่หมอกและไนซ์นั่งฝั่งตรงข้าม "หน่าอยากกินพอดีเลยค่ะ แต่ไม่มีเพื่อนกิน" น้อยหน่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส พลางส่งยิ้มหวานพลอยทำให้หมอกและไนซ์ยิ้มตามไป ด้วย ขณะที่ฟ้าครามปรายตามองคนข้างๆยกยิ้มมุมปากเบาๆ "รับอะไรดีคะ" พนักงานสาวเดินมารับเมนูพูดขัดขึ้น "เอาชะ..." "ช็อคชิพซันเดย์หนึ่ง" น้อยหน่าที่กำลังจะสั่งชะงักเมื่อคนข้างๆพูดขัดขึ้น ก่อนหน้ามุ่ยแล้วหันไปสั่งพนักงานอีกรอบ "หน่าเอาช็อค..." "สั่งให้แล้ว" น้ำเสียงนิ่งเรียบของคนข้างๆดังขึ้นทำน้อยหน่าหันไปมองอย่างมึนงง "หือ สั่งให้หน่าเหรอ~" "อืม" "พิรุธสัสๆ" หมอกหันไปกระซิบกับไนซ์เมื่อฟ้าครามสั่งเมนูให้น้อยหน่าขณะที่คนตัวเล็กหรี่ตามองอย่างจับผิด "จะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ" "อ่อ เอามอคค่า โฟล์ทกับมัสเตอร์ วอลครับ ไอ้ครามเอาอะไรไหม" หมอกที่สั่งเมนูเสร็จหันไปถามฟ้าคราม "น้ำเปล่าก็พอ" "งั้นแค่นี้ครับ" หมอกส่งยิ้มให้ก่อนที่พนักงานสาวจะเดินออกไป ไม่นานพนักงานก็เดินเข้ามาเสิร์ฟ ร่างบางตาลุกวาวเมื่อเห็นไอศครีมของโปรด ร่างบางรีบตักไอศรีมเข้าปากยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อรสชาติที่ชอบแล่นพล่านไปทั่วลิ้น ก่อนมือที่กำลังจะตักไอศครีมชะงัก "กินไหมคะ" น้อยหน่าหันไปถามฟ้าครามที่นั่งเงียบ "อร่อยนะ กินไหม" น้อยหน่าถามอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้ายังเงียบ "หน่าป้อน" น้อยหน่าตักไอศครีมขึ้นไปจ่อปากคนตรงหน้า "อ่อ ไอ้ครามไม่ชอบของหวะ..." ไนซ์ที่กำลังพูดขึ้นอ้าปากค้างเมื่อคนที่ไม่ชอบของหวานอ้าปากกินไอศครีมสุดหวานเลี่ยน "อร่อยไหม" น้อยหน่าส่งยิ้มตาหยีให้ร่างหนาข้างๆ "อืม" "เห็นไหม หน่าบอกแล้วว่าอร่อย" น้อยหน่ายิ้มแป้นแล่นก่อนหันกลับไปตักไอศครีมเข้าปากทำให้พลาดที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของคนข้างๆ "หน่าขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" น้อยหน่าพูดขึ้นก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างโต๊ะ หมับ ไนซ์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามรีบคว้าหมับเข้าที่กระเป๋าทำให้ร่างบางชะงักหันเงยหน้ามองไนซ์อย่างงุนงง ขณะที่ไนซ์รีบใช้มือข้างหนึ่งสะกิดต้นขาหมอกยิกๆ ก่อนที่หมอกจะละล่ำละลักพูด "ฝากพวกพี่ไว้ก่อนก็ได้ ถือไปถือมาเดี๋ยวเผลอลืม" "อ่อ ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวหน่ามานะคะ" น้อยหน่าส่งยิ้มบางก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป เมื่อร่างบางหายลับสายตาก็รีบค้นหาสร้อยในกระเป๋า "เจอแล้วๆ" ไนซ์หยิบสร้อยขึ้นมาก่อนส่งให้ฟ้าคราม "ขอบใจ" "แผนการแยบยลมากเพื่อนรัก" หมอกพูดพลางตบบ่าไนซ์เบาๆ "เรื่องชั่วๆไว้ใจกู" ไนซ์พูดออกมาอย่างภูมิใจ "อ้าว ไม่กินกันแล้วเหรอคะ" น้อยหน่าพูดขึ้นเมื่อหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ "ครับ พอดีพวกพี่มีธุระน่ะ ขอตัวก่อนนะ" พูดจบหมอกก็รีบลุกขึ้นกระชากแขนไนซ์ให้ตามมาด้วย "ธุระอะไรของมึงวะ" ไนซ์ถามขึ้นเมื่อออกมาจากร้านแล้ว "โง่จริงๆ ปล่อยไอ้ครามให้อยู่กับน้องมันบ้าง นี่ครั้งแรกเลยนะเว้ยที่มันได้ใกล้ชิดทั้งที่น้องยังมีสติแบบนี้ กูเห็นปกติได้อยู่ใกล้ตอนน้องมันเมาตลอด" "เออว่ะ งั้นกลับกันเถอะวันนี้บอลแมตซ์สำคัญด้วย" "เออๆ" แล้วทั้งสองก็เดินกลับไปทิ้งให้ฟ้าครามอยู่กับน้อยหน่าสองคน "ไม่กลับเหรอคะ" น้อยหน่าหันไปถามร่างหนาข้างๆ "อืม" น้อยหน่าหน้ามุ่ยเมื่อคนตรงหน้าถามคำตอบคำ "เก็บเงินด้วยค่ะ" "ทั้งหมด340บาทค่ะ" ร่างบางก้มลงคุ้ยกระเป๋าก่อนยื่นเงินให้พนักงานแต่ร่างหนากลับยื่นตัดหน้าทำให้ร่างบางชะงัก "ขอบคุณค่ะ" พนักงานส่งยิ้มให้บางๆแล้วเดินออกไป "นี่ค่ะของหน่า" น้อยหน่ายื่นเงินที่อยู่ในมือให้ฟ้าครามแต่ร่างหนากลับนิ่ง "เลี้ยง" "อ่า ไม่เป็นไรค่ะหน่าแค่หาเพื่อนกินไม่ได้อยากให้เลี้ยง" น้อยหน่าพูดขึ้นอย่างเกรงใจพยายามส่งเงินให้ร่างหนาแต่ฟ้าครามกลับลุกขึ้นจับข้อมือเล็กออกแรงดึงออกจากร้านเบาๆ "อ๊ะ!" คนตัวเล็กร้องขึ้นเมื่อคนตรงหน้าหยุดเดินกระทันหันทำให้เธอที่ไม่ทันระวังตัวชนเข้ากับแผ่นหลังกว้าง ร่างบางยกมือขึ้นมาลูบจมูกป้อยๆ ก่อนชะงักไปเมื่อได้กลิ่นที่คุ้นเคยมาจากคนตรงหน้า น้อยหน่ารีบเดินเข้าประชิดแผ่นหลังพยายามสูดดมกลิ่นนั้นเข้าปอด "อะไร" ฟ้าครามถามขึ้นอย่างงุนงงกับท่าทางของน้อยหน่า "กลิ่น" "..." "กลิ่นนี้ หน่าจำได้มันติดตัวหน่าทุกครั้งที่หน่าเมาไม่ได้สติ" ฟ้าครามชะงักกึก เบิกตาโพล่งพลางก้าวถอยห่างร่างบางเล็กน้อย "ใช่แน่ๆ" น้อยหน่าหรี่ตามองคนตรงหน้า ฟ้าครามพยายามเก็บอาการ "พูดเป็นตุเป็นตะ" ฟ้าครามพูดเสียงนิ่ง ทำให้ร่างบางชักสีหน้าบึ้งตึง "ก็ได้กลิ่นแบบนี้มาหลายปีมันติดจมูกไปแล้ว" ร่างบางพึมพำเบาๆ แต่ฟัาครามได้ยินชัดเจนก่อนกระแอมไอเบาๆ "กลับยังไง" "หน่ายังไม่กลับหรอกค่ะ ว่าจะไปดูหนังสักหน่อย วันนี้หนังเข้าใหม่ด้วยนะคะ" ร่างบางพูดเสียงเจื้อยแจ้ว "คุณชอบดูหนังไหมคะ" "เฮีย" "เฮียอะไรคะ" น้อยหน้าเกาหัวแกรกๆ "ต่อไปให้เรียกว่าเฮีย" "เอ๋ ให้หน่าเรียกคุณว่าเฮียเหรอคะ" "..." "ถ้าหน่ายอมเรียกจะไปดูหนังเป็นเพื่อนหน่าไหม~ หน่ายังไม่มีเพื่อนดูหนังเลย" "อืม" สิ้นเสียงเรียบน้อยหน่ายิ้มแป้น "งั้นเราไปดูหนังกันค่ะเฮียคราม" ฟ้าครามชะงักไปกับสรรพนามใหม่ หัวใจเต้นระรัวราวกับตีกลอง ก่อนร่างบางจะรีบปรี่ไปโรงหนังที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล "คนเยอะจัง" ร่างบางบ่นอุบเมื่อผู้คนพยายามเบียดเสียดกันซื้อตั๋วเนื่องจากวันนี้มีหนังดังเข้าใหม่หลายเรื่อง หมับ "อ๊ะ!" น้อยหน่าร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อมีผู้ชายร่างยักษ์กำลังเดินเบียดเธอ ร่างสูงที่อยู่ด้านหลังรีบจับต้นแขนบางดึงเข้าหาตัวจนแผงหลังบางสัมผัสกับแผงอกแกร่ง "ระวังหน่อย" "ขอบคุณค่ะ" "ไปรอข้างนอก เดี๋ยวซื้อให้" ร่างสูงบอกแค่นั้นก็เดินจูงมือร่างบางให้ไปนั่งรอตรงเก้าอี้ ก่อนฟ้าครามจะกลับมาต่อแถวอีกครั้ง