“ผมก้อยยาวจัง แล้วเมื่อไหร่จะได้นอนกันนะ มาพี่จะช่วยเช็ด” เมธพนธ์ไม่ได้ขออนุญาตก่อน แต่เขาก็ลงมือเช็ดผมยาวนั่นให้กับเธอเรียบร้อยแล้ว อนามิกาหน้าแดงเรื่อ พลางพึมพำขอบคุณเขาเสียงแผ่ว มีความสุขนักกับสิ่งที่เขาทำให้ จนอยากหยุดเวลาไว้เพียงแค่นี้ “ใช้แชมพูอะไร ทำไมหอมจัง กลิ่นเดียวกับของพี่หรือเปล่า?” เสียงห้าวเอ่ยถาม พลางยกผมนิ่มขึ้นจรดจมูก “ก็ใช้ขวดเดียวกับพี่หมอกนั่นแหละค่ะ สงสัยว่าก้อยจะใช้ครีมนวดผมที่ได้มาจากพี่ม่านมั้งคะ ก็เลยหอมแปลกไป พี่หมอกจะลองใช้ก็ได้นะคะ กระปุกสีครีมตั้งอยู่ข้างแชมพูนั่นแหละค่ะ” “อย่างนั้นหรือ” เมธพนธ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มสาวเอาเสียดื้อๆ แล้วถามชิดริมหูหอมกรุ่นนั่นเสียงแผ่ว “แล้วใช้แป้งอะไรครับ ทำไมมันหอมจังเลย” “พี่หมอก” หญิงสาวเสียงสั่น ใจสาวก็สั่นไหวเพราะสัมผัสแนบใกล้นั้น เมธพนธ์มองริมฝีปากอิ่มตาปรอย เขาค่อยแตะเคลื่อนจากแก้มไปใกล้ปากอิ่ม ที่หวานนัก จนทำให้เขาโหยหา ราวกับว่าเสพติดไปแล้ว “อย่าค่ะ ไหนพี่หมอกเคยบอกกับก้อยว่า ระ...เรา” “หืม? พี่เคยพูดว่าอะไรหรือ” ตอนนี้ชายหนุ่มไม่อยากจะจำอะไรแล้ว สัญญาอะไรที่ตนเองเคยพูด ตอนนี้เขาอยากจะลืมไปเสียให้หมด ริมฝีปากเขาแตะแต้มเข้าไปช้าๆ ไล่ไปจนแทบจะแตะปากหวาน มือเรียวปิดปากเขาไว้เสียก่อน พลางเอ่ยเสียงแผ่ว “พี่หมอกเคยบอกไว้ ว่าเราเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอคะ?” เสียงหวานเอ่ยค้าน อนามิกาใจอ่อนเอนไปหาเขาจนแทบจะหมดอยู่แล้ว กับสัมผัสอ่อนหวานละมุนนั่น เธอต้องใจแข็ง จะยอมให้ความใกล้ชิดชวนหวามใจนี่ก่อเกิดความสัมพันธ์ล้ำลึกระหว่างเธอและเขาไม่ได้เด็ดขาด ในเมื่อเขาไม่เคยบอกว่ารักเธอเลยสักนิด “พี่ขอแค่จูบ...” มือเขาปลดปลายนิ้วออกเสียจากริมฝีปากได้รูปนั่น พลางกระซิบเสียงอ้อน “ให้พี่ไม่ได้หรือครับ ก้อย”