“โอ๊ย!...” เสียงร้องดังลั่นของชายหนุ่มพร้อมกับตัวงอลงไปนอนแดดิ้นอยู่ที่พื้น เขาเหวี่ยงที่ล่อเป้าออกแล้วใช้มือทั้งสองลงไปกุมที่เป้ากางเกงของตัวเองแทน หลังจากที่ปลายเท้าของพิมผกาเตะเข้าไปกลางเป้าของแสนรักเต็มเปา “พี่แสน พิมขอโทษ ทำไมพี่แสนไม่เอานวมมารับล่ะ พิมเห็นพี่ยืนตั้งท่าอยู่นานแล้ว พิมก็นึกว่าพี่แสนพร้อมแล้ว” “โอ๊ย...พิมจ๋า ส่วนอื่นน่ะพี่จะไม่ว่าเลย แต่นี่พิมเล่นทำร้ายกล่องดวงใจของพี่ แบบนี้ถ้ามันใช้การไม่ได้ใครจะรับผิดชอบล่ะ...โอ๊ย” “ก็พี่แสนเอาแต่ยืนเหม่อ คิดอะไรอยู่ล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าคิดถึงยัยสาลี่กิ๊กเก่าอยู่” “โอ๊ย...พิมจ๋า เอาอะไรมาพูดเนี่ย นังสาลี่มันมีผัวเป็นตัวเป็นตนไปแล้ว ตอนนี้พี่ก็มีแต่พิมคนเดียว จะให้พี่ไปคิดถึงใครที่ไหนได้อีกล่ะจ๊ะ” “อ้าว...ใครจะไปรู้ล่ะ ช่วยไม่ได้ อยากยืนเหม่อเองนี่นา” “โอ๊ย....ใจร้าย พิมคนใจร้าย ทำได้แม้กระทั่งว่าที่ผัวของตัวเอง” พิมผกาประคองร่างใหญ่ของแสนรักพาไปนั่งที่ม้านั่งบาร์เบลตัวยาว ก่อนที่เขาจะนอนหงายราบลงไปกับม้านั่งตัวนั้น “ซี้ด...โอ๊ย...เป็นยังไงบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ น้องชายตัวน้อยของพี่” ชายหนุ่มเอามือกุมเป้ากางเกงของตัวเอง “เป็นอะไรมากไหมพี่แสน แล้ว...เอ่อ...น้องชายพี่ เจ็บมากไหม” พิมผกาถามอาการของน้องชายเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยจากใจ “ไม่รู้ซิ...ต้องเอาออกมาดู”