"สองปีนับจากที่หล่อนบอกไปว่า เขาคือผู้ชายคนสุดท้ายในโลกที่หล่อนจะแต่งงานด้วย หากเขายังขุ่นเคืองกับคำปฏิเสธคราวนั้น โอกาสจะอ้อนวอนเขาเรื่องพ่อก็คงเหลือน้อยเต็มที แต่ถึงอย่างนั้นหล่อนก็จะพยายาม “ขอเวลาคิดสักหน่อย” เขาบอก “แล้วผมจะให้คำตอบคุณคืนนี้...ที่ห้องชุดของผม” เขาส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อหล่อนขยับจะท้วงพร้อมดวงตาส่องประกายกร้าว “สองทุ่ม เว้นแต่ว่าคุณจะตกลงให้เสร็จเรื่องเสร็จราวเสียที่นี่ เดี๋ยวนี้เลย!” หล่อนรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร คืนนี้สองทุ่ม ข้อตกลงเดิมข้อตกลงเดียวที่จะมี...หากหล่อนตัดสินใจไปพบ เหลือหนทางน้อยเต็มทีแล้วที่จะอ้อนวอนเขา และหากอยากได้ตามที่ร้องขอ หล่อนก็ต้องยอมแลก เอลิเซียมองเขาอย่างเดียดฉันท์โดยไม่คิดจะซ่อนเร้น “ฉันน่าจะเดาได้” ไหล่กว้างหยัดตั้ง สีหน้าบ่งบอกความมุ่งมั่น “ผมควรได้การชดเชยไม่ใช่หรือ? เอาเถอะ การตัดสินใจขึ้นอยู่กับคุณ...คนเดียว!” "