ธาม ผมยอมรับว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่โคตรเห็นแก่ตัว 'สองรักเหรอ หึ มันจะสองรักได้ยังไงในเมื่อผมไม่ได้รักเธออีกคน' ปลายฟ้า ทั้งๆที่ไม่ได้รักกันแต่ทำไมเขายังทำแบบนี้กับฉันเขายังต้องการอะไรจากฉันอีก! รักที่ไม่ได้รัก "ทำไมเพิ่งมา" ยาหยีที่นั่งอยู่ใต้คณะบริหารเอ่ยถามปลายฟ้าที่เดินกรีดกรายเข้ามาใกล้ "ไปหาธันมา" ยาหยีถอนหายใจมองคนตรงหน้าด้วยสายตาระอา "กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนนั้น กูไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไหร่ มึงดูนิสัยมันไม่ออกเหรอขนาดเด็กอนุบาลดูยังรู้เลยว่ามันโคตรเจ้าชู้" "กูยังไม่ได้คบกับเขาสักหน่อย" "ไม่ได้คบแต่ไปไหนมาไหนด้วยกันเนี่ยนะ กูเตือนมึงด้วยความหวังดีนะปลาย ถอยออกมาซะ ถอยตอนนี้ตอนที่มันยังถอยได้" "กูก็บอกแล้วไงว้ายังไม่ได้คบแค่คุยๆกัน" ยาหยีถอนหายใจเพราะเพื่อนยังดื้อดึง ปลายฟ้าจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งและจบด้วยการที่มันมานั่งเสียใจจนลำบากเธอต้องคอยปลอบมันอีก "เออ แล้วแต่มึงก็แล้วกัน กูเตือนไม่ค่อยจะฟัง" ปลายฟ้าที่ยืนอยู่นีบเดินเข้าไปหายาหยีที่ตอนนี้มีท่าทางกระเง้ากระงอด "เหลือเวลาอีกชั่วโมง เราไปซื้อขนมกินกันเถอะ" เธอพูดพร้อมกับดึงแขนเรียวเล็กของเพื่อนจนยาหยียอมลุกขึ้น "กูไม่เข้าใจว่าทำไมมึงต้องมาซื้อถึงคณะวิศวะด้วย" ยาหยีหรี่ตาจ้องมองปลายฟ้าอย่างจับผิด "มึงไม่รู้เหรอว่าแพนเค้กโรงอาหารคณะนี้อร่อยสุดๆ ธันเคยพากูมาซื้อด้วยนะ" "เหอะ ปากก็บอกว่าไม่ได้คบ" "ก็ไม่ได้คบกัน...ไปซื้อกันเถอะ กลิ่นเนยหอมมากเลย" ปลายฟ้าพูดพร้อมกับลากแขนยาหยีตรงไปที่ร้านประจำที่เธอต้องแวะซื้อทุกครั้งที่มาเหยียบที่นี่ ยาหยีปรายตามองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะไม่ห่างจากที่พวกเธอยืนเล็กน้อย เธอจะไม่สนใจเลยถ้าสายตาของผู้ชายคนนั้นไม่จ้องมาทางนี้ ขณะที่ปลายฟ้ามัวแต่สนใจแพนเค้กตรงหน้า "ปลาย" ยาหยีสะกิดหญิงสาวที่กำลังให้ความสนใจกับแพนเค้ก "อะไร" "มึงรู้จักผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า อย่าเพิ่งหันนะ..." เธอพูดพร้อมกับบุ้ยหน้าไปทางนั้น ฟุบ ยังไม่ทันที่ยาหยีจะพูดจบประโยคปลายฟ้าก็หันกลับไปมองทันที "อีปลาย! ไม่เนียนเลย กูบอกว่าอย่าเพิ่งหัน" ปลายฟ้าชะงักไปไม่ได้สนใจคำพูดของยาหยีเพราะตอนนี้สายตาทั้งคู่กำลังสอดประสานกัน "ตกลงมึงรู้จักหรือเปล่า เขามองมาทางนี้ตั้งแต่เรามายืนแล้วนะ" ปลายฟ้าหลบสายตาคมหันกลับมามองยาหยีที่ตอนนี้ยืนเขย่าแขนเธอยิกๆ "แค่เคยเห็นผ่านๆอ่ะ ไม่ได้รู้จักกันหรอก รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับธัน" "เหรอ แต่เหมือนว่าเขาจะรู้จักกับมึงนะเพราะเขามองมึงไม่หยุดเลย" "แพนเค้กได้แล้วค่ะ" ปลายฟ้าเลือกที่จะหยิบเงินจ่ายเพราะไม่อยากสนใจคำพูดของยาหยีที่ดูไร้สาระ "ไปกันเถอะ" ปลายฟ้าพูดพร้อมกับลากแขนยาหยีออกจากโรงอาหาร "มองไรวะไอ้ธาม" ต้นที่เพิ่งมาถึงหย่อนตัวลงนั่งหันมองตามสายตาของชายหนุ่ม "เดี๋ยวนี้มึงมองสาวอื่นนอกจากอีลิซแล้วเหรอวะ" ธามลากสายตากลับมามองต้นนิ่งเมื่อเขาพูดแบบนั้น "หรือไม่จริง? มึงตัวติดกับอีลิซยิ่งกว่าปลิงอีกไม่รู้ตัวหรือไง" "ขี้เสือกนะ ถึงได้ตามจับผิดกู" "แน่นอน เพราะเรื่องชาวบ้านคือเรื่องของกู" ต้นพูดพร้อมกับยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่ธามก็ลุกขึ้นเดินหนีเขา "ธาม! มึงจะขึ้นเรียนแล้วเหรอ" อลิซที่เดินเข้ามาเอ่ยถามเสียงใสพร้อมกับยกนิ้มมองชายหนุ่ม "อือ" "อย่าเพิ่งดิ รอกูก่อนกูไปซื้อขนมแป๊บยังไม่ได้กินข้าวมาเลย" "เอาเหมือนเดิมไหม เดี๋ยวกูไปซื้อให้" เขาพูดเลิกคิ้วมองคนตัวเล็ก "อือ ขอบใจนะ" ธามเดินกลับเข้าไปในโรงอาหารทันที "เหอะ กูไม่ได้ขี้เสือกหรอกแต่มึงแสดงออกมาเอง" "บ่นไร" อลิซมองต้นอย่างงุนงง "เสือก" "อ้าวไอ้เห**ยนี่" ร่างบางชักหน้ามุ่ย ก่อนที่ธามจะเดินกลับมาแล้วทั้งสามก็พากันขึ้นห้องเรียนไป "ไม่รู้จักจริงอ่ะ" ยาหยีหรี่ตาลงถามปลายฟ้าที่เดินอยู่ข้างๆ "ก็ไม่รู้จักกันจริงๆ แค่เห็นผ่านๆ" "ก็แล้วไป แต่สายตาเขาเหมือนมีอะไรกับมึงเลยนะ" ยาหยีไหวไหล่พูดขึ้น "คิดมาก" ปลายฟ้าส่ายหัวไปมา ก่อนจะยัดแพนเค้กชิ้นโตเข้าปากหญิงสาว "อ๊ะ! มันร้อนนะ!" ปลายฟ้าหัวเราะคิกคักมองยาหยีที่คอนนี้ยืนทำหน้าโมโห ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งขึ้นห้องเรียน ครืด ครืด ครืด "ว่าไง" ปลายฟ้ากรอกเสียงเบาเมื่อกดรับสายเพราะตอนนี้ยังคงอยู่ในเวลาเรียน "วันนี้ไปผับกัน" "อ่า...วันนี้เหรอ" "ครับ" ปลายฟ้าเงียบไปราวกับกำลังครุ่นคิดเมื่อธันวาเอ่ยชวน "ไม่ว่างเหรอ" "ว่างสิ งั้นเจอกันที่ผับเลยก็ได้" "อืม ผับXXนะ" "โอเค งั้นแค่นี้ก่อนนะปลายกำลังเรียนอยู่" "ครับ" "จะไปผับ?" ยาหยีเลิกคิ้วถามปลายฟ้าทันทีเมื่ออีกคนกดตัดสายไป "อื้อ ไปด้วยกันไหม" "ไม่อ่ะ บอกแล้วไงว่าไม่ชอบหน้าธันวาเท่าไหร่" คนตัวเล็กหน้ามุ่ยหันกลับไปจดงานที่อาจารย์กำลังสั่งอยู่ตอนนี้ ปลายฟ้าสาวเท้าเข้าไปภายในผับที่เต็มไปด้วยนักท่องราตรีและเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งไปทั่วจนทำให้เธอเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนที่สายตาจะประทะกับคนที่นัดเธอให้มาเจอกันที่นี่ "ธัน" ธันวาที่กำลังยืนรอเครื่องดื่มหันมามองเขายกยิ้มให้คนตัวเล็กเมื่อเธอเดินเข้ามาหา "ถึงนานแล้วเหรอ" คนตัวเล็กยิ้มบางเอ่ยถามชายหนุ่ม "เพิ่งถึงเอง จะเอาอะไรเดี๋ยวธันสั่งให้" "เอาแบบธันก็ได้" "ไม่ได้ ธันเาวอดก้านะ มันแรงเกินไป" "ง่ะ" ปลายฟ้าเบ้หน้างอแงทำให้ธันวายื่นมือขึ้นมาลูบไล้ผมนุ่มลื่นด้วนความเอ็นดู แต่จู่ๆชายหนุ่มก็ชะงักไปทำให้ปลายฟ้าต้องมองไปตามสายตาของเขา สบตากับผู้หญิงอีกคนที่มองมาทางนี้ "มีอะไรเหรอ" ธันวาเลื่อนสายตาหันกลับมามองเจ้าของคำถาม "ไม่มีอะไรหรอก ธันว่าปลายเอาแค่น้ำผลไม้ก็พอมั้ง" "ก็ได้" คนตัวเล็กพยักหน้างึกงักทำให้ธันวาหันกลับไปสั่งบาเทนเดอร์หนุ่ม "ไปที่โต๊ะกันเถอะ" ชายหนุ่มเอ่ยกับคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับส่งยิ้มบางให้เธอ ปลายฟ้าพยักหน้าเล็กน้อยเดินตามธันวาที่มุ่งไปที่โต๊ะ "นี่ปลายฟ้า" หญิงสาวส่งยิ้มให้เพื่อนของธันวาแต่กลับได้รับสีหน้าเฉยชากลับมา "นั่นไอ้ต้น นั่นไอ้ธาม" ธันวาไล่แนะนำชื่อทีละคนจนหยุดอยู่ที่อลิซ "ส่วนนี่อลิซ" ปลายฟ้ายิ้มเจื่อนลงเมื่อได้รับความนิ่งเรียบตอบกลับมา เธอเม้มปากแน่นหันไปมองธันวา "เอ่อ ธัน..." "ไม่ต้องสนใจหรอกมันก็เป็นแบบนี้แหละ" เขาพูดพร้อมกับยื่นแก้วน้ำผลไม้ให้ทำให้เธอต้องรับมันไว้แม้จะเกร็งๆกับสายตาอีกคู่ที่มองมา "กูกำลังคุยอยู่กับปลายฟ้า" คนตัวเล็กที่ตอนแรกก้มหน้างุดเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มข้างๆที่จู่ๆก็พูดแบบนั้นออกมา "คือไรวะ" ปลายฟ้าเม้มปากแน่นมองชายหนุ่มอีกคนที่ขมวดคิ้วมองธันวาด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะตวัดสายตากลับมามองเธอด้วยความกรุ่นโกรธ "ก็แบบที่พูด" "กะ กูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" อลิซพูดขึ้นพร้อมกับเดินหนีไปอีกทาง "ไอ้ธัน" ธามเรียกธันวาเสียงนิ่งแต่เขากลับยังคงนิ่งเฉยเอาแต่กระดกเหล้าเข้าปากขณะที่ปลายฟ้าก็มองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างมึนงง หันมองธามที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว "ถ้าเพื่อนธันไม่ชอบ ปลายกลับก่อนก็ได้นะ" คนตัวเล็กพูดอย่างเกรงใจเพราะรู้สึกไม่ดี "ไม่ต้องหรอก อยู่นี่แหละ" ธันวาส่งยิ้มให้เล็กน้อยทั้งๆที่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตาม ปลายฟ้าเลยเลือกที่จะนั่งรอแทนการก่อกวน ธันวาเหลือบตามองร่างบางข้างๆเล็กน้อยเมื่อเธอนั่งเงียบไป "เบื่อเหรอ" "เปล่า" "แล้วทำไมเงียบ" คนตัวเล็กหน้ามุ่ยมองชายหนุ่ม "แล้วจะให้ปลายลุกไปเต้นหรือไง" "หึ ไม่ต้องหรอก หวง" "บ้า" คนตัวเล็กถลึงตามองชายหนุ่มขณะที่เขาก็ยิ้มกว้างยื่นมือขึ้นมาลูบศีรษะเล็ก "อีลิซ เป็นอะไร!" ต้นถามขึ้นอย่างตกใจมองใบหน้าหวานของอลิซที่ยังหลงเหลือคราบน้ำตาขณะที่ธามก็ยืนอยู่ข้างๆไม่ห่างจากเธอเลย "ไม่มีอะไรหรอก มันก็แค่ตกใจเมื่อกี้มีคนพยายามจะดึงแขนมัน" "เป็นอะไรมากไหม" ธันวาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ขณะที่อลิซก็ยืนส่ายหน้าไปมา ปลายฟ้าได้แต่นั่งฟังบทสนทนาของทั้งสี่นิ่งเพราะไม่รู้ว่าต้องคุยอะไร ได้แต่ทนแรงกดดันจากทั้งสายตาอลิซและธามไปพร้อมๆกัน "กลับเถอะ" ปลายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ลอบถอนหายใจเมื่อธามพูดแบบนั้น "มึงจะกลับเลยไหม" ธามหันไปถามธันวา "อืม กูว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน" เขาพูดกับธามก่อนจะหันมามองปลายฟ้า "เดี๋ยวธันไปส่งปลายก่อนนะ" "มะ ไม่เป็นไร ปลายกลับเองได้ ธันกลับเถอะ" ปลายฟ้าพูดเสียงตะกุกตะกักเมื่อได้รับสายตากดดันมาจากธาม เธอมักจะได้รับสายตากดดันแบบนี้มาตลอดทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัว "แต่มันอันตรายนะปลาย ให้ธันไปส่งเถอะ" พรึ่บ จู่ๆอลิซที่นั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก็ลุกพรวดขึ้นพร้อมกับท่าทางโมโห "ถ้าอยากกลับเองก็ให้มันกลับไปสิวะ มึงจะอะไรนักหนาไอ้ธัน" ธันวาหันมามองหน้าอลิซ "เพราะปลายเป็นผู้หญิงไงที่สำคัญเป็นคนที่กูชอบด้วย" ปลายฟ้าชะงักไปทันที หรือว่าอลิซจะชอบธันวากันนะ "กูก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนะทำไมมึงถึงปล่อยให้กูกลับคนเดียวดึกๆตลอดวะ!" เธอตะโกนถามอย่างไม่เข้าใจ "เพราะมึงไม่ใช่ปลายฟ้าไง" "ไอ้ธัน" ธามที่อยู่ในเหตุการณ์รีบเอ่ยปรามทันที ก่อนอลิซจะคว้ากระเป๋าเดินออกไป "ลิซ! อลิซ! แม่ง!" ธามสบถอย่างหัวเสียตวัดสายตามองปลายฟ้าอย่างคาดโทษรีบวิ่งตามอลิซออกไป ปลายฟ้าได้แต่มองตามแผ่นหลังหนาลากสายตากลับมามองธันวาที่นั่งลูบหน้าอยู่ "ธัน" เธอเอ่ยเรียกชายหนุ่มเสียงแผ่ว "กลับเถอะ ธันจะไปส่ง" เขาพูดพร้อมกับยื่นมือไปกอบกุมมือบางของปลายฟ้าแล้วลากเธอออกจากผับพร้อมกับต้นและรุ่นน้องที่เดินออกมาด้วย "กรี๊ดดดดด" ธันวาชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของอลิซ เขารีบดึงมือปลายฟ้าให้หลบก่อนจะวิ่งเข้าไปช่วยธามที่ตอนนี้เหมือนจะสู้แรงของฝ่ายตรงข้ามไม่ไหว ปลายฟ้าได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยเนื้อตัวสั่นเทา ก่อนจะเบิกตาโพล่งเมื่อผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะปรี่เข้าหาธันวาแต่อลิซก็ตามไปขวางไว้เธอมัวแต่มองธันวาจนไม่ได้ระวังตัวเมื่อมีชายฉกรรจ์อีกคนปรี่เข้ามากระชากแขนเล็กจนเกิดรอยแดง "กรี๊ดดดด" คนตัวเล็กกรีดร้องอย่างตกใจพยายามสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ "ปลาย!" ธันวามองปลายฟ้าอย่างตกใจวิ่งเข้ามากระชากแขนของอีกฝ่ายอย่างแรง ก่อนที่จะมรผู้ชายอีกคนที่ถือไม้ท่อนใหญ่ตรงมาหมายจะฟาดใส่เขาแต่อลิซก็มาผลักออกไป "อึก ฮึก" ปลายฟ้าหลุดเสียงสะอื้นเนื้อตัวสั่นเทาอยู่ภายในอ้อมกอด "เห้ยมีคนมาเว้ย" หลังจากเสียงนั้นทุกคนก็ได้สลายตัวออกไปราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ธันวาปลายตามองอลิซที่ประคองธามตรงไปที่รถ เขาค่อยๆผละตัวออกจากร่างบางเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มดีขึ้น "ขอโทษ ไม่น่านัดมาที่นี่เลย" "อึก มะ ไม่เป็นไร ไปทำแผลก่อนนะ" ปลายฟ้าพูดเสียงใสเหลือบตามองแผ่นหลังหนาที่ถูกอลิซประคองออกไป ปลายฟ้าที่นั่งอยู่ปลายเตียงเม้มปากแน่นเพราะธันวามาส่งเธอที่คอนโดก่อนทั้งๆที่ตัวเองเจ็บขนาดนั้นแต่ก็ไม่ยอมไปหาหมอหรือว่าให้เธอทำแผลให้เลย นึกเป็นห่วงยังไงไม่รู้แต่จะให้โทรไปก็ไม่กล้าเพราะเหมือนว่าวันนี้พวกเขาจะทะเลาะกันเพราะเธอเป็นต้นเหตุ ร่างบางถอนหายใจพยายามไม่คิดมากก่อนที่เธอกำลังจะลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ ติ๊ง เสียงข้อความที่ดังขึ้นทำให้ร่างบางต้องหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าใบเก่าขึ้นมา 'เลิกยุ่งกับธันวาซะ' คนตัวเล็กขมวดคิ้วยุ่งเพราะข้อความที่ถูกส่งมาจากเบอร์แปลกๆ "เลิกยุ่งกับธันเหรอ" คนตัวเล็กพึมพำเบาๆเม้มปากแน่นเพราะไม่คุ้นเคยกับเบอร์นี้ ก่อนปลายฟ้าจะทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่สนใจ ปลายฟ้าที่ตอนนี้ใช้เวลาอาบน้ำกว่าชั่วโมงหย่อนตัวลงนั่งหน้ากระจก มองใบหน้าของตัวเองในภาพสะท้อน "วันนี้เราเป็นต้นเหตุให้พวกเขาทะเลาะกันใช่ไหม" คนตัวเล็กที่คิดแบบนั้นก็หงอยลง ยกผ้าขนหนูในมือขึ้นเช็ดผม ติ๊ง ร่างบางเลิกคิ้วขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้งก็พบว่าเป็นข้อความจากเบอร์เดียวกันที่ส่งมาก่อนหน้านี้ 'ถ้าไม่อยากลองดีก็เลิกยุ่งกับธันวาซะ' ปลายฟ้าเม้มปากแน่นเริ่มไม่แน่ใจว่าคาที่ส่งข้อความพวกนี้มาขู่เธอใช่พวกผู้หญิงที่ธันวาเคยคุยด้วยไหม ร่างบางจัดการบล็อคเบอร์นั้นทิ้งทันที ก่อนจะเดินไปแต่งตัวแล้วกลับมาทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง พยายามไม่คิดมากกับเรื่องที่เกิดขึ้นรวมทั้งข้อความที่ถูกส่งมา @วันต่อมา เท้าเรียวที่อยู่ภายใต้รองเท้าผ้าใบคู่โปรดก้าวเท้าเข้าไปภายในคณะด้วยท่าทางมาดมั่นเรียกสายตาจากบรรดาหนุ่มรุ่นน้องหันมอง ปลายฟ้าส่งยิ้มหวานให้ยาหยีที่นั่งเคี้ยวขนมตุ้ยๆอยู่ตรงโต๊ะประจำ ฟุบ "กินไรยัง" ยาหยีเลิกคิ้วถามเพื่อนที่หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามขณะที่มือก็ยังหยิบขนมเข้าปากไม่หยุด "ยัง ว่าจะไปซื้อ" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเดินไปที่ร้านขนมเจ้าประจำ ติ๊ง เสียงข้อความที่ดังขึ้นจากโทรศัพท์ของปลายฟ้าเรียกให้คนอยากรู้อยากเห็นก้มลงมองข้อความที่โชว์หราบนหน้าจอ 'เลิกยุ่งกับธันวา' "นี่มันอะไรกัน" ยาหยีพึมพำเสียงเบา เธอรีบวางขนมลง คว้าโทรศัพท์มือถือของปลายฟ้าขึ้นมากดรหัสผ่านพร้อมกับเข้าอ่านข้อความอย่างถือวิสาสะ พรึ่บ ปลายฟ้าที่เดินเข้ามารีบคว้าโทรศัพท์มือถือซ่อนไว้ด้านหลังทันที "ใครเป็นคนส่งข้อความพวกนั้นมา" "ข้อความอะไร" "มึงไม่ต้องมาทำเฉไฉเลยนะปลาย บอกกูมาว่าใครเป็นคนส่ง" ยาหยีทำสีหน้าจริงจังเพราะแบบนี้ไงเธอถึงไม่อยากให้ยาหยีเห็น เธอพลาดดองที่ลืมเปลี่ยนรหัส "คงเป็นพวกผู้หญิงที่ธันเคยคุยด้วย" "แต่กูว่าไม่ใช่ เพราะมึงคุยกับธันวามาได้สักพักแล้วนะ ก่อนหน้าหนีไม่เห็นมีใครมาตามตอแย ส่งข้อความมาขู่มึงแบบนี้เลย" "ไม่มีอะไรหรอก มึงอย่าคิดมากสิ" "แล้วจะให้กูคิดน้อยจนเห็นมึงเสียใจหรือไงกูถึงจะคิดมากได้ กูเป็นห่วงมึงนะปลาย มึงเป็นเพื่อนคนเดียวของกูนะ" ยาหยีพูดพร้อมกับถอนหายใจเพราะปลายฟ้าไม่ค่อยทันคนสักเท่าไหร่เธอยังอ่อนประสบการ์ณในเรื่องของความรักมาก "ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" ปลายฟ้าเบ้ปากทิ้งตัวลงนั่งข้างๆยาหยี "กูไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้กูจัดการได้" "จะไม่ฟังกูใช่ไหม" "..." "ถ้าโดนมันทิ้งเมื่อไหร่ก็อย่ามาเสียใจให้กูปลอบก็แล้วกัน" ยาหยีพูดจบก็ผุดตัวลุกขึ้นเดินหนีไปทันทีทำให้ปลายฟ้ารีบเก็บขนมแล้วคว้ากระเป๋าวิ่งตามยาหยีออกไป "งานเยอะจังเลยอ่ะ" ปลายฟ้าที่เดินอยู่ข้างๆยาหยีชักสีหน้าเบื่อหน่ายเพราะงานเก่าก็ยังไม่เสร็จงานใหม่ก็ถูกสั่งเพิ่มมาอีก ไม่ใช่เพราะเธอดองงานนะแต่เพราะว่าอาจารย์แต่ละคนก็ต่างคนต่างสั่งราวกับเก็บกด เธออยากจะบอกเหลือเกินว่าหนูไม่ได้เรียนวิชาของอาจารย์แค่วิชาเดียวนะค้าา "บ่นทำไมเนี่ย บ่นไปยังไงก็ต้องทำอยู่ดีป่ะ" "หายโกรธแล้วเหรอ" ปลายฟ้ายิ้มกว้างหันไปมองคนที่เดินอยู่ข้างๆแต่ยาหยีกลับสะบัดหน้าหนี "หายโกรธเถอะน้าา มึงไม่คุยด้วยมันเหงา" ปลายฟ้าพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกระแทกไหล่ยิกๆอย่างหยอกล้อ "เหอะ!" ยาหยีบุ้ยหน้าใส่เดินหนีไปขึ้นรถขณะที่ปลายฟ้าก็มองเธอด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเดินไปอีกทาง คนตัวเล็กรีบเดินไปร้านถ่ายเอกสารเพราะจำเป็นต้องถ่ายชีทงานสำหรับทำโปรเจ็คเดี่ยว "ทำไมร้านถ่ายเอกสารต้องมาอยู่แถวนี้ด้วยนะ" ปลายฟ้าบ่นพึงพำกวาดตามองคณะวิศวะเพราะเป็นทางเดียวที่ต้องเดินผ่าน ร่างบางรีบสาวเท้าเมื่อเห็นกลุ่มเด็กวิศวะ ปัง "เฮือก" เสียงทุบโต๊ะทำให้ปลายฟ้าที่รีบเดินสะดุ้งเฮือก เธอรีบสาวเท้าออกไปทันทีโดยไม่ได้หันมองต้นเสียง ก่อนที่เธอจะถอนหายใจเมื่อเดินพ้นกลุ่มนั้นมา "กลัว?" น้ำเสียงเรียบนิ่งที่ถูกส่งผ่านริมฝีปากสีคล้ำทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งอย่างตกใจรีบหันกลับมามองเจ้าของเสียงทุ้มต่ำ "นะ นาย!" คนตัวเล็กรีบถอยหลังเมื่อเห็นว่าเป็นธาม เธอลากสายตามองใบหน้าฟกช้ำของอีกฝ่ายที่ดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานเล็กน้อย "มองอะไร" คนตัวเล็กรีบหลบตาเมื่อได้เย็นน้ำเสียงเย็นชา พร้อมกับเตรียมหันหลังหนีไปอีกทางแต่ก็ถูกคว้าแขนและดันตัวเธอจนแผ่นหลังชิดผนัง "ปะ ปล่อยนะ~" ปลายฟ้าพูดเสียงสั่นขณะที่สายตาก็สอดส่องหาคนช่วย ไม่น่ามาทางนี้เลย ธามแสยะยิ้มก้มหน้าลงมองร่างบาง "อยากให้ปล่อยเหรอ" คนตัวเล็กเม้มปากแน่นรีบพยักหน้างึกงักเมื่ออีกคนเริ่มเบียดตัวเข้ามา ท่าทางคุกคามของเขาทำให้ร่างบางตัวสั่นเครือ "ถ้าอยากให้ปล่อยก็เลิกยุ่งกับธันวาซะ" กึก ปลายฟ้าชะงักเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มพร้อมกับเบิกตาโพล่ง "นะ นายเป็นคนส่งข้อความพวกนั้นเหรอ" "ฉันต้องบอกเธอหรือไง เธอมีหน้าที่แค่ทำตามที่ฉันบอก" "แต่ฉันไม่เข้าใจ" คนตัวเล็กพูดพร้อมกับผลักแผงอกแกร่งคนตรงหน้าออกสุดแรงแต่เขาก็เซแค่เล็กน้อยเท่านั้น "ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสั่งให้ฉันเลิกยุ่งกับธัน ไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งของนายด้วย" "...งั้นก็เตรียมรับผลในสิ่งที่เธอเลือกเองก็แล้วกัน" ธามล้วงกระเป๋าเดินหันหลังกลับไป "ที่ทำแบบนี้เพราะอลิซชอบธันวาใช่ไหม" ขาเรียวยาวราวกับผู้หญิงชะงัก "ที่นายบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับธันวาเพราะอลิซงั้นเหรอ" "ฉันบอกแล้วไงว่าไม่จำเป็นต้องบอกเธอ" "งั้นฉันจะไม่เลิกยุ่งกับเขา"