ในช่วงชีวิตของคนคนหนึ่ง ย่อมมีช่วงเวลาหนึ่งที่เรารู้สึกภาคภูมิใจมาก แต่ไม่ว่าเราจะพอใจแค่ไหน หยิ่งทะนงเพียงใด สุดท้าย ความรุ่งโรจน์ก็จะค่อยๆ คืนสู่ความราบเรียบ จากรุ่งโรจน์สู่สามัญ ความจริงเป็นเรื่องธรรมดา มันก็เหมือนกับดอกไม้ ดอกหนึ่งที่ค่อยๆ เบ่งบานจนสวยสุดขีด ยามนั้นก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ดอกไม้ เริ่มร่วงโรย ด้วยเหตุนี้เอง คนส่วนใหญ่จึงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงอดีตอันรุ่งโรจน์ ซึ่งได้หายลับไปกับประวัติศาสตร์ ชีวิตของคนเราช่างสั้นนัก โดยฉพาะช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ที่สุดมันช่างเป็น ช่วงเวลาที่สั้นเสียนี่กระไร เราต้องขยันขันแข็ง เรียนรู้คุณค่าของชีวิต ก้าวไปข้างหน้าอย่างมานะบากบั่น ต่อสู้ให้ถึงที่สุดจึงจะสามารถ บุกเบิกอนาคตอันรุ่งโรจน์ได้ สมัยเด็กๆเราชอบฟังนิทานก่อนนอน เมื่อโตขึ้นก็ขอให้เรามาอ่านคติชวนคิดก่อนนอนกัน เพื่อชีวิตในวันพรุ่งนี้จะได้ดีกว่าวันวานที่ผ่านมาครับ.