“ตราบใดสายน้ำตรงหน้ายังมิเปลี่ยนสี ราชาแห่งขุนเขาจักมิหยุดเข่นฆ่า แลเมื่อใดจอมราชันต้องมนตรา กำแพงแห่งนคราจักมลาย” แม้คำทำนายกล่าวไว้เช่นนั้น แต่องค์อัศวยันต์ก็หาได้ยำเกรงไม่ พระองค์ยังคงเสด็จไปมายาธปุระที่เต็มไปด้วยมนตรา ด้วยประจักษ์แจ้งแก่ใจว่าสิ่งที่ตามหาซุกซ่อนอยู่แห่งหนใด แลมิรู้ว่าเป็นบุญพาวาสนาหนุนนำหรือเวรกรรมไสส่ง เมื่อกษัตริย์หนุ่มรูปงามแห่งบรรพตศักดิ์สิทธิ์ ได้ช่วยสตรีนางหนึ่งไว้ก่อนจะถูกกระแสน้ำซัดตกผาสูง นามของนางคือปลายมาศ—ปลายน้ำสีทอง ทว่าตามจารีตของชาวมายา สตรีใดต้องมลทิน เมื่อครบสามวันยังมิมี ‘บดี’ มารับตัว...จักต้องถูกเผาทั้งเป็น! องค์อัศวยันต์จะตัดสินพระทัยเยี่ยงไร หากช่วยดรุณีวัยแรกแย้มผู้นั้นด้วยการรับเป็นนางห้าม ก็กริ่งเกรงว่าจักเผลอต้องมนตราแห่งนาง ฤๅความประมาทคือมรรคาแห่งเสื่อม แลเหตุวิบัติจักเกิดในรัชสมัยของพระองค์ อาณาจักรบรรพสิงขร...ถึงคราวมลาย!