รวมกวีนิพนธ์เรื่องยาว 30 สำนวนที่ร้อยเรียงเป็นเรื่องเล่า เศร้า สุข ฝัน หวัง มีทั้งเรื่องราวเกี่ยวกับความรัก ชีวิต สังคม การเมือง ฯลฯ ส่วนมากผ่านการตีพิมพ์ตามหน้านิตยสารและหนังสือพิมพ์ เช่น เนชั่นสุดสัปดาห์, สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์, สยามรัฐรายวัน (ชาวกรุง), ผู้จัดการรายวัน, ขวัญเรือน, ฅ คน เป็นต้น "แต่เหว่ว้าก็โบยตีอยู่นี่แล้ว" ไม่คาดฝันแม้วันเดียว...เกี่ยวกับรัก จะประจักษ์รสเจ็บเหน็บหนาวอก เคยชีวิตเช่นธุลีไม่มีสะทก มารู้ตัวน้ำตาตก...ตลกชะตา แล้วที่สุด ความเชื่อมั่นถูกสั่นคลอน แต่ละภาพช่างแย้งย้อนตอนห่วงหา แต่ละคำบรรยายให้เหว่ว้า ... ชี้วิกฤติวัยชราได้น่ากลัว เกิดอะไรขึ้นกับรักบริสุทธิ์? ความดีงามกี่ชุดชำรุดรั่ว? โดยมิทันระวัง, มิตั้งตัว ความมืดมัวกลับกลืนมิด ปิดบังใจ ใครเติบโตแล้วแยกย้ายไปกันหมด แบกต้นทุนทรหด เขียนบทใหม่ แสวงหาให้เห็นและเป็น ไป ห่างไกล,ค่อยไกลห่าง...แล้วร้าง ลา เป็นสุข ทุกข์ ในยุคสมัยหนึ่ง ณ ที่ซึ่ง “ไม่มีเงิน-ไม่มีค่า” ลืมถวิลถิ่นแร้นแค้น “แผ่นดินมารดา” ทิ้งบางใครจมน้ำตาแห่งรอคอย ให้วันหนึ่งใครปรากฏ ร่วมบทโศก ฉากเฉาโชคชินแต่ช้ำความต่ำต้อย นาฏกรรมดูโหดร้าย คล้ายซ้ำรอย โบยตีนางผู้เหงาหงอยอยู่นิ่งนาน จอสี่เหลี่ยมฉายภาพจริงยิ่งหดหู่ แม้มิรู้ผู้ถ่ายทำ น้ำตาผ่าน? หรือเพียงเห็นเป็นหน้าที่ วิถีงาน- หวังเรตติ้งอันบันดาล แค่ด้านชิน กับทางออกที่ไม่มี-ที่เหล่านั้น คงปัญหาสารพัน บั่นทอนสิ้น สภาพกายไม่คล้ายไหว ,ไม่มีกิน ยังใจวิ่นแหว่งแล้ว สิ้นแววรัก ยังดีที่แห่งนี้ พอมีบ้าง- โทรทัศน์จออ้างว้าง....ให้แน่นหนัก มีข่าวสารให้ตามติด ยามคิดพัก จากทอถักวรรควลี “วิถีรอ” แต่ก็ยังหวั่นใจ ในไกลห่าง ละ วางอย่างไรให้พ้นหนอ? ได้แต่ทอดถอนใจในบางท้อ ฝืนจ้องจอสะเทือนใจให้จบรายการ ไม่คาดหวังแม้วันเดียว...เกี่ยวกับรัก แต่ร่ำไห้เหมือนทายทัก ไม่รู้จักผ่าน หรือปลายทางแห่งการรอเพียงทรมาน? ให้ตรึกตรองแล้วสะท้าน ผ่านน้ำตา “หรือวันหนึ่งผู้รับบทรันทดเศร้า- จะเป็นเรา ? ” นางหวาดไหวใจสั่นพร่า อยากมั่นใจว่ารักจักเยียวยา แต่เหว่ว้าก็โบยตีอยู่นี่แล้ว! "กังวาลไพร นามฯ"