คืนนั้นที่ระเบียงด้านหน้าของ ‘ตึกขาว’ หลังน้อยสว่างสลัวด้วยแสงเดือนข้างขึ้นอ่อน ๆ ท่านหญิงประทับยืนพิงลูกกรงระเบียงอยู่ ... ท่านหญิงตรัสขึ้นว่า “ไหนว่าจะมาลาหญิงไงคะ ไม่เห็นพูดอะไรสักคำ” ... แทนคำตอบ วงแขนแข็งแรงของทิวรั้งวรกายอ้อนแอ้นนั้นเข้าไปใกล้ ท่านหญิงซบพักตร์แอบกับอกกว้างของชายหนุ่มอย่างเต็มพระทัย ... ทิวก้มลงจนริมฝีปากจรดนาลาฏนวลผ่องมีกลิ่นหอมรวย ๆ นั้น “กระหม่อมจะไปขอความกรุณาอาระทวยให้ช่วยเป็นเฒ่าแก่ให้ คิดว่าหม่อมแม่คงไม่ขัดข้อง” ... ท่านหญิงมิได้ตรัสตอบ แต่การที่ทรงวางหัตถ์ทั้งคู่ลงในมือของชายหนุ่ม ก็เป็นตำตอบที่แจ่มแจ้งที่สุดแล้ว