พฤกษาเหรอ ฉันมองหน้าเขา ตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวและยังเจ็บตรงนั้นไม่หาย แม้แต่ตอนตื่นนอนเขายังหล่อเลย “ยัยแก้วหน้าม้าตื่น ๆ เธอเข้ามาในห้องฉันได้ไง” หน้าตาหล่อจริงแต่ปากหมา นี่แหละเสน่ห์ของเขา “นายท่อนไม้แหกตาดูด้วยนี่มันห้องฉัน” โมโห คนนะมาเรียกแก้วหน้าม้าได้ไง อายุแบบนี้ยังรู้อีกเหรอแก้วหน้าม้าคืออะไร จะว่าอะไรสักอย่างก็ว่าที่ทันสมัยหน่อยก็ไม่ได้ “เอ้ย” เขาร้องลั่นเพราะไม่ใช่แค่เขานอนอยู่บนเตียงของฉัน แต่ตัวเขายังทับอยู่บนร่างของฉันอีก เสื้อผ้าสักชิ้นก็ไม่มีติดกายทั้งคู่ รอยเลือดบนตัวตนของเขาและดอกไม้ของฉัน แล้วนัวกันอีท่าไหนเนี่ย ฉันก็ดันเผลอใจไปกับเขา เช้ามานี่ตอนตื่นเขาก็คงมานัวฉันอีก สภาพแบบนี้ทั้งคู่คงไม่ต้องบอกว่าอะไรเป็นอะไร คนหน้าซีดไม่เหลือมาดหนุ่มหล่อเดือนมหาวิทยาลัยก็คราวนี้แหละ “แม่งมันเกิดอะไรขึ้นวะ” ถ้าเขาบ่นขนาดนี้ก็คงจำอะไรไม่ได้ ช่างมันเถอะแก้ว ฉันได้แต่บอกกับตัวเอง แกได้งาบเดือนมหาวิทยาลัยนะ ครั้งแรกกับเดือนที่แกหลงรักมาตั้งสามปีนะ มันก็ไม่เลวใช่ไหมละ “ช่างมันเถอะลุกไปอาบน้ำ และกลับห้องนายไปได้แล้ว” ฉันตัดสินใจบอกเขาออกไป “ไม่เคยเหรอ” ฉันรู้ตัวว่าตอนนี้หน้าฉันคงแดง ไม่ต่างกับคนปัดแก้มสีพีช แบบคนสุขภาพดี ถ้าเคยจะสภาพนี้ไหมพ่อคุณ อยากจะถามกลับ ไม่คิดว่าเลือดจะเยอะขนาดพอให้เปื้อนทั้งที่นอน ทั้งตัวเขา “แก้ว” “ช่างมันเถอะ จะไปอาบน้ำ” ฉันบอกกับตัวเองว่าจะไม่คิดถึงเรื่องนี้อีก อะไรผ่านแล้วก็ผ่านไป ใช่ว่าเขาได้ฉันคนเดียวที่ไหน ฉันก็ได้เขา อีกอย่างเมื่อคืนถึงจะเจ็บแต่ฉันก็มีความสุขดี ไม่สิฉันมีความสุขมาก ส่วนหนึ่งเพราะเขาอ่อนโยน ไม่เหมือนตอนนี้ น้ำเสียงอ้อน ๆ แบบเมื่อคืนหายไปแล้ว อยากให้เขาเมาทั้งวันทั้งคืนจัง คงไม่ได้สินะเขาคงไม่กินซ้ำ ฉันเองถึงจะชอบเขามากแต่ถ้ามีแค่ความสัมพันธ์ทางกาย ฉันก็ไม่อยากทำแบบนั้น