"หนุนตักได้มั้ย" โลเวลยังไม่ได้พูดอะไรฉันก็ทิ้งหัวลงบนตักเขาไปแล้ว ก็ไม่นุ่มไม่แข็งแต่ก็สบายดีแฮะ สักพักฉันก็พลิกตัวไปมาอยู่บนตักโลเวล ก็คนมันดูไม่เป็นอะ โทรศัพท์ก็อยู่ในห้องขี้เกียจลุกไปเอา ถ้าลุกไปเอาแล้วกลัวจะไม่ได้หนุนตักนี้อีก ตึกๆ ฉันดึงชายเสื้อนอนของเขา โลเวลก้มลงมามองหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ตอนนี้ฉันหันหน้าเข้าหาตัวเขาน่ะ "อะไรอีกล่ะ หนุนตักก็ให้หนุนแล้วจะเอาอะไรอีก" ฉันหน้าเสียเล็กน้อยที่เขาพูดแบบนั้น มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ ฉันไม่พูดอะไรซุกหน้าเข้ากับท้องเขา น้ำตาเจ้ากรรมก็ค่อยๆไหลออกมาฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้เก่งแบบนี้แค่เขาดุนิดเดียวน้ำตาก็ไหลแล้ว ยิ่งน้ำตาไหลฉันก็กอดเอวโลเวลแน่นขึ้นไปอีก "ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้ต้นข้าว ลุกขึ้นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน" เขาพยายามแกะมือฉันออกจากเอวแต่ฉันก็ไม่ยอม "ต้นข้าว" เสียงแบบนี้มาอีกแล้วฉันไม่ชอบเลย "ไม่เอา คุณอย่าทิ้งข้าวไปไหนนะ นะ อึก!"ฉันสะอึกออกมาจนได้ ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าร้องไห้เดี๋ยวเขาจะว่าเอาได้ "ร้องไห้หรอ ร้องทำไม ฮึ ฉันก็อยู่กับเธอนี่ไง นั่งให้เธอกอดอยู่นี่ไงไม่พอหรอ" เขาลูบหัวปลอบฉันไปด้วย เขาดูอ่อนโยนจัง "ไม่! อีกหน่อยคุณก็จะกลับไปหาแฟนคุณ แล้วคุณก็จะทิ้งต้นข้าวไว้ที่นี่ใช่มั้ย" ฉันพูดออกไปแล้วในที่สุดฉันก็พูดออกไปแล้ว เขาจะโกรธมั้ยนะ "เรียกฉันว่าพี่ แล้วอีกอย่างนะเวลาอยู่กับฉันห้ามพูดถึงคนอื่นเข้าใจมั้ย" ไม่เข้าใจโว้ย อยากตะโกนออกไปแบบนั้นจริงๆนะ แต่ก็ทำได้แค่ส่ายหัวไปมาอยู่กับซิกแพคนั่น