"“เจ้าอาจะอู้ว่าฮักข้าเจ้ากา” เจ้านางสลิลาไม่แน่ใจจนกว่าจะได้ยินกับหู แม้จุมพิตที่ซับหยาดน้ำตาบนแก้มเธออย่างอ่อนโยน น่าจะเป็นคำตอบได้ดีก็ตาม หญิงสาวหันไปเผชิญพระพักตร์เจ้าฟ้าธาราทิศตรงๆ ดวงตาสีสนิมอมเขียวหล่อด้วยหยาดน้ำแห่งดวงตาจนดูราวลูกแก้วสุกใส มองบุรุษตรงหน้าอย่างคาดคั้นในที ว่ากันว่า...ความเงียบนั้นคือคำตอบ ขึ้นอยู่กับว่าความเงียบนั้นตอบคำถามใด เธอคงเพ้อพกไปเองประสาเด็กๆ ..แท้จริง ความรู้สึกนั้นอาจมิเคยมีอะไรอยู่ตั้งแต่แรก แม้จะรับสั่งเช่นใดก็ตาม แต่...รักก็คือรัก ถ้ารักจักมิยาก หัวใจมิได้ซับซ้อนถึงเพียงนั้น!"