“ลูก ๆ นั้นก็เหมือนภาพวาด เราจะวาดให้สวยสดงดงามอย่างไรก็ได้ อยู่ที่มือของเราทั้งหมดทั้งสิ้น ฉันก็อยากจะวาดลูกชายลูกหญิงของฉันให้สวยงามราวกับภาพวาดชั้นดีที่หาตำหนิไม่ ใครมองดูก็มีแต่ความสดใสสวยงาม เพราะฉะนั้นแม่สาวิตรีจะต้องร่วมมือกับฉัน ที่บอกให้ร่วมมือนี้คือถ้าเห็นถึงความไม่ดีไม่งามและไม่เหมาะสมอันใด ก็ต้องรีบเข้าแก้ให้จงได้ หรือถ้าจนใจเสียจริงแล้ว ก็ต้องเร่งมาบอกฉันเสียแต่เนิ่น ๆ อย่าปล่อยทิ้งไว้จนนาน” หม่อมสาวิตรีจำได้แต่ว่ารับคำของสวามีอย่างแข็งขัน แต่ในเมื่อวันเวลาติดปีกบินอย่างรวดเร็ว ของใหม่ก็เข้ามาแทนที่ของเก่า ความคิดใหม่ก็เข้ามาแทนที่ความคิดของคนรุ่นเก่า กระนี้หรือที่เราจะตามทันความคิดของลูก ๆ ทันแล้วเรื่องเช่นนี้ก็เกิดขึ้นจนได้ ลูกสาวคนโตคิดจะหนีตามผู้ชายที่รักไป ไม่น่าเลยที่ลูกหญิงใหญ่ของแม่จะกระทำตนเยี่ยงนี้ ช่างไม่นึกถึงหน้าท่านพ่อและแม่เอาเสียเลย ถ้าลูกของแม่คิดสักนิดเรื่องราวเช่นนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น ความรักคือสิ่งที่สวยงามแต่ก็ต้องรักให้มีสติไม่ใช่อารมณ์ความรู้สึกเข้ามาบดบังทดแทนเสียหมดสิ้น เสมือนผ้าขาวถูกแทนที่ด้วยผ้าดำ ข้างลูกชายอีกสองคนนั้นเล่า หม่อมสาวิตรียังคงคิดต่อไป ลูกชายกลางออกจะหนักหนาเอาการเสียหน่อย ไม่เคยนึกไม่เคยฝันเลยว่าจะมีนิสัยแบบนี้ ... นิสัยที่ไม่เอาพี่เอาน้อง เอาแต่ตัวเองให้รอด ตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ไม่เคยสอนเลยว่าให้เกลียดพี่เกลียดน้องแบบนี้เลย ต่อไปภายหน้าถ้าท่านพ่อกับแม่ไม่อยู่เสียแล้วชายกลางจะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอย่างไร ส่วนชายเล็กนั้น ถ้าจะเปรียบก็คงเหมือนสายลมอ่อน ๆ ที่คอยพัดพาไปไหนต่อไหน ไม่หยุดยั้งอยู่ที่ใดที่หนึ่ง น่าจะเป็นลูกชายที่เชิดหน้าชูตาวงศ์ตระกูลได้ เพราะท่านพ่อโปรดส่งไปร่ำเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาต่างจากชายกลางที่ออกจะไม่เอาไหนในเรื่องของการเรียน แต่แล้วพอกลับมาแทนที่จะรับราชการเชิดหน้าชูตาก็กลับเลือกไปเป็นนักร้องนักดนตรี ยังดีหน่อยที่ผู้เป็นลุงชวนไปทำงานใหญ่โตที่โรงแรม แต่ก็ไม่สมพระทัยท่านพ่อ “อนิจจา ... ลูก ๆ ของแม่” หม่อมสาวิตรีได้แต่คิด