“ไม่เห็นใช้เนกไทเส้นที่พายซื้อให้เลย” “ยังไม่ถึงเวลา” นิโคลัสเอ่ยตอบสั้นๆ หลุบสายตาลงมองริมฝีปากของหล่อนอย่างเอาเป็นเอาตาย จนกระทั่งหล่อนคลี่รอยยิ้มหวานเผยอกลีบปากบางเขาจึงจำต้องละสายตากลับมามองใบหน้าหวานเหมือนเดิม “แล้วเมื่อไหร่จะถึงเวลาล่ะคะ” ดวงตาหวานซึ้งท้าทาย คำพูดประโยคนั้นทำให้นิโคลัสหัวเราะในลำคออย่างไม่มั่นใจว่าหล่อนหมายความถึงเนกไทหรือกำลังรอคอยให้เขาจูบกันแน่...