ยามคืนเพ็ญมาเยือน ไข้แสงจันทร์ทรมานร่างกายที่ถูกสาป ให้คล้ายตายทั้งเป็น ชีวิตอมตะของเขา อยู่ไปเหมือนกับซากไร้ชีวิต เมื่อคำสาปนั้นทำให้วูล์ฟสังหารหญิงที่รักให้่ดับดิ้น คาคมเขี้ยว! เมื่อสงครามแห่งไลเคนใกล้ปะทุ วูล์ฟมีภารกิจต้องตามหาคามิล่า น้องสาวคนสุดท้องของตระกูลบาเลนไทน์ เพื่อร่วมมือกันระงับเหตุร้ายที่กำลังจะก่อเกิด และแล้ว พรหมลิขิตหรือคำสาปอีกหนกันแน่หนอ ที่นำพาให้เขาให้ได้เจอะเจอกับเธอ น้ำริน หญิงสาวผู้กำลังก้าวเข้ามา สัมผัสหัวใจที่แห้งตายแล้วอีกหนของวูล์ฟ ให้ฟื้นคืนชีวิตอีกครั้ง “เธอน่ากินจริงๆ สาวน้อย” เสียงกระซิบกระเส่าดังแนบชิดปากอิ่ม ก่อนจะเม้มริมฝีปากล่างของเธอเบาๆ อย่างมันเขี้ยว น้ำรินอกใจสั่นระทึกไปหมด เธอทั้งวาบหวิว เร่าร้อน แทบจะละลายไปกับอ้อมแขนของเขาแล้วตอนนี้ มือบางยันอกของเขาไว้ เมื่อวูล์ฟก้มหน้าลงมาหาความหวานล้ำจากริมฝีปากคู่อิ่มเรื่อใหม่ เขาจูบแล้วจูบเล่า ราวว่าเธอเป็นขนมหวานน่ากินอย่างที่เขาพูดไว้จริงๆ “คุณวูล์ฟ” เสียงหวานเอ่ยได้เพียงแค่นั้น เมื่อเขาถอนจูบเพียงเล็กน้อยเพื่อสูดลมหายใจ ริมฝีปากได้รูปยิ้มชิดปากอิ่มแดงช้ำเพราะฝีมือของเขา เสียงทุ้มเอ่ยขานตอบ ยิ่งฟังน้ำเสียงอันแสนจะเซ็กซี่ของเขา เธอก็แทบจะละลายคาอกกว้าง และยินยอมให้เขาทำได้ทุกอย่างตามแต่เขาต้องการ “ครับ” “ทำไม...คุณถึงทำแบบนี้กับฉัน” น้ำรินถามเหมือนกับละเมอ นัยน์ตากลมหวาน มองสบกับนัยน์ตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มของอีกฝ่าย ประกายระยับในนัยน์ตาอันเร่าร้อนของวูล์ฟ บอกนัยบางอย่างให้เธอได้รับรู้ โดยที่เขาแทบจะไม่ต้องเอ่ยใดๆ ออกมา “แล้วทำไม คุณถึงทำแบบนี้กับผม น้ำริน” เสียงห้าวถามกลับ พร้อมกับแต้มจูบไล่ไปตามนวลแก้มหอมกรุ่น กลิ่นนั้นชื่นใจและเร้าอารมณ์เขาให้ยิ่งลุกแรงมากยิ่งขึ้น เขากระชับอ้อมกอดแน่นเข้า ราวกับจะรัดเธอให้จมเข้าไปในอ้อมอกกว้าง จมูกโด่งงามไล้ไถลไปตามซอกคอหอมกรุ่น มือใหญ่ไล้สอดเข้าไปใต้เสื้อของน้ำริน ริมฝีปากอิ่มกัดเม้มเข้าหากัน กลั้นเสียงครางที่จะดังลอดออกมาเพราะความวาบหวาม