ปลายเท้าเปลือยเปล่า ย่ำเดินไปตามผืนทรายเนียนละเอียด เธอสูดกลิ่นอายจางๆ ของท้องทะเลเข้าปอดลึก สดชื่นเหลือเกินยามได้ทอดสายตามองระรอกคลื่นสีฟ้าคราม นานมาแล้วที่เธอไม่ได้ให้ความรู้สึกผ่อนคลายกับตัวเองแบบนี้ เพราะเวลาผ่านมาทั้งหมดนั้น รอบข้างของเธอมีเพียงน้ำตาและเสียงสะอึกสะอื้น ดวงหน้าเล็ก ก้มมองปลายเท้าในยามคลื่นทะเลตีขึ้นมาให้เปียกปอน อดยิ้มเนือยๆ ไม่ได้ เพราะผืนน้ำสะอาด ลบร่องรอยการเดินของเธอจนหมดสิ้น มันช่างแตกต่างใจหัวใจร้าวรานดวงนี้เหลือเกิน เพราะไม่ว่าจะใช้ยางลบเป็นหมื่นก้อน ก็ไม่สามารถทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ต่อให้พยายามแค่ไหน มันก็ยังทิ้งร่องรอยกระด่างกระดำไว้เสมอ ต้องเงยหน้าขึ้นทันที เพราะดวงตาปะทะเข้ากับหน้าแข็งแข็งแรง อันรกครึ้มไปด้วยเส้นขนสีเข้มขึ้นเป็นปื้นเต็ม ค่อยๆ มองตั้งแต่หน้าขา ผ่านช่วงลำตัวจนมาถึงเคราจางๆ เขียวครึ้ม สลิลลาจ้องดวงหน้าของคนตัวโตตาไม่กะพริบ เมื่อเขานิ่ง ร่างบางจึงหมุนกายเดินหนี แต่ก็ถูกมือหนาใหญ่ยึดเรียวแขนสลักเสลาไว้แน่น “จะไปไหนฮึ! ครบครึ่งชั่วโมงแล้ว เรากลับเข้าบ้านกันเถอะ” คนชวน กำลังขยับปลายนิ้วลูบไล้เบาๆ บนเรียวแขนเล็ก “ฉันไม่กลับ!” เชิดหน้าปฏิเสธ ปัดมือใหญ่ออกจากเรียวแขน “อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” “ไม่เอาน่า...” ภีรภพเริ่มครวญ “จะไปดีๆ หรือจะให้พี่บังคับฮึ! ลูกหว้าก็รู้ว่าตัวเองไม่สบาย อย่าดื้อได้ไหม” “นั่นมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” “แต่พี่ต้องเกี่ยว พี่ต้องยุ่ง!” เสียงห้าวเถียงทันควัน ช้อนร่างบางขึ้นแนบอก ท่ามกลางอาการดิ้นพล่านอย่างไม่ยอมง่ายๆ ของสลิลลา มือน้อยง้างกรงเล็บประทุษร้ายเรือนกายหนั่นแน่นเสียจนเป็นรอยเล็บยาวเฟื้อย ทว่าชายหนุ่มก็ทำได้เพียงกัดฟันทน และกระซิบชิดใบหน้าของคนดื้อ “พี่ไม่ยอมให้ลูกหว้าเอาแต่ใจในเวลาแบบนี้เด็ดขาด เพราะอะไรรู้ไหม เพราะพี่เป็นห่วงเมีย” ปากอิ่มถึงกับเม้มแน่นเป็นแถบตรง จ้องเขาอย่างโกรธๆ แล้วตะเบ็งคัดค้านด้วยนัยน์ตาเอาเรื่อง “ฉันไม่ใช่เมียของคุณ!” “ช่างเถอะน่า คำพูดไม่เป็นก็ช่าง แต่ร่างกายลูกหว้าเป็นของพี่” ย้ำด้วยการกดปลายจมูกโด่งคม จมกับแก้มอิ่มข้างซ้ายไปเต็มรัก แถมยังลากไล้ปากหยักได้รูป ไปยังใบหูนุ่ม ขบเม้มเบาๆ “ยอมรับหรือไม่ ลูกหว้าก็เป็นเมียของพี่ เพราะฉะนั้น ห้ามดื้อนะครับทูนหัว” “คนบ้า! อย่ามาพูดจาพล่อยๆ แบบนี้นะ ฉันเกลียดคุณ” กัดฟันด่าเขา แล้วเบือนหน้าหนีออกจากแผงอกกว้าง เพราะทำให้เธอหน้าร้อนผ่าว มุมปากหยักได้แต่ยกยิ้มน้อยๆ แววตาทั้งสองข้าง ซ่อนเร้นความร้าจกาจไว้ด้วยประกายตาพราวระยับ ปล่อยให้หญิงสาวทำตัวดื้อดึง แต่ตัวเองก้าวยาวๆ มุ่งสู่บ้านพัก ทว่า...กว่าจะเดินข้ามธรณีประตูบ้านเข้าไปได้ ก็รู้สึกแสบร้อนไปทั้งทรวงอก หากเลิกเสื้อขึ้นดูล่ะก็ คงได้เห็นเลือดไหลซิบๆ เป็นแน่แท้ ‘ฉันให้เธอทำร้ายฉันได้เต็มที่ รอให้ถึงเวลาของฉันก่อนเถอะ เธอเจ็บเจียนตายแน่...ลูกหว้า!’ ครวญในใจด้วยความอาฆาต แล้วค่อยๆ วางร่างบางให้ยืนนิ่ง เมื่อเธอยังดื้อดึงจะหนีกลับกระท่อม ก็รีบขู่กลายๆ “ถ้าลูกหว้าก้าวออกจากบ้านของพี่ พี่จะเผาบ้านของลูกหว้าที่กรุงเทพฯ นั่นซะ” “ไม่ต้องมาขู่” บอกเขาด้วยอาการไม่ยอมแพ้ “เชิญคุณเผาไปเลย จะเผาจะรื้อถอน หรือจะทำอะไรก็ตามใจ คุณน่ะเก่งกาจอยู่แล้วนี่ เรื่องชั่วๆ รังแกคนไม่มีทางสู้ เชิญเลย เชิญตามสบาย!” ตะโกนปาวๆ บอกเขา น้ำตาก็พลันอาบรื้นจนไหลนองแก้มเป็นทางยาว ร้อนจนต้องรีบยกมือปัดป้ายทิ้ง ข่มความอ่อนแอเอาไว้ภายใต้กรอบหน้าไม่ยอมคน “โธ่...ลูกหว้า ไม่เอาน่า พี่แค่พูดไม่ให้ลูกหว้าไปอยู่ที่กระท่อมเท่านั้น พี่เป็นห่วงนี่ครับ” ภีรภพรีบบอกอย่างยอมแพ้ ขยับปลายเท้ามาดึงรั้งร่างอ้อนแอ้นเข้าสู่อ้อมกอด ต่อให้เธอดิ้นอย่างดึงดันหลีกหนี ทว่า...แขนล่ำสันคู่นี้ก็ยังรัดรึงไว้ไม่ยอมปล่อย “อย่าไปอยู่ที่นั่นอีกเลยนะครับ มันเปลี่ยว วังเวง น่ากลัวจะตายไป อยู่ที่นี่ ให้พี่ได้ดูแลลูกหว้าอย่างใกล้ชิด พี่อยากชดเชย...” ใบหน้าเศร้าสลดก้มลง เบือนหน้าทำตาปริบๆ เพราะกำลังบีบน้ำตาให้เอ่อล้น “พี่ขอโทษ...” กล่าวด้วยซุ่มเสียงอันสั่นเทา เจ้าของร่างเล็ก เลิกดิ้นพล่าน ปล่อยให้เขากอดอยู่แบบนั้น ร่วมห้านาทีก็ยกมือบางผลักอกแกร่งให้ออกห่าง “ถ้าจะให้ฉันอยู่ที่นี่ คุณต้องไปนอนห้องรับรองโน่น และห้ามเข้ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก” “ใจร้าย...” แกล้งครวญด้วยเสี้ยวหน้าเศร้าสลด “พี่อยากนอนกอดเมีย...” “ฉันไม่ใช่เมียคุณ เลิกกอดสักที” ปฏิเสธพลางต่อว่า แอบค้อนประหลับประเหลือบด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะรีบพาตัวเองหายเข้าไปในห้อง เพราะหากเผชิญหน้ากับเขาอีกแม้เพียงไม่กี่นาที เธออาจจะใจอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟก็เป็นได้ แต่...หากเทียบกับเรื่องราวในอดีตแล้วนั้น เขายังต้องชดใช้ให้เธออีกหลายหมื่นเท่า ต่อให้ขอโทษทั้งชีวิตก็ไม่อาจลบล้างความผิดนั่นได้ ฉะนั้นเธอต้องใจแข็ง ท่องให้ขึ้นใจว่าเขาเลว เขาสมควรได้รับความเกลียดและชิงชัง!