เทพราทรงรถเคลื่อนไปในท้องฟ้า ทุกทิศาระยิบระยับสว่างไสว แต่ยังมีที่ซึ่งมิเคยได้รับแสงจากนภาลัย คือสถานอันสถิต...บุตรแห่งเทพมรณา ณ ที่นั้นมืดมิด สรรพชีวิตมิได้รับอนุญาตให้ล่วงล้ำ ตลอดมาอะนูบิสพานพบเพียงคนตาย สดับเพียงสำเนียงเงียบ แลรู้สึกเพียงความเยียบเย็นเปลี่ยวร้าง เลยพลอยให้นึกสงสัย อันใดเรียกว่า ‘รัก’... อันใดเรียกว่า ‘หัวใจ’... ทำไมมนุษย์ถึงมีในสิ่งที่เทพเช่นตนมิมี ด้วยอยากเห็น... อยากเป็น... อยากรู้จัก... อะนูบิสจึงแบ่งภาคลงไปยังอาณาจักรแห่งทราย เพื่อที่จะพบว่า... สิ่งซึ่งหามิได้ในโลกหลังความตาย คือความหวั่นไหว... ยินดี... แลปวดร้าวในใจ... ยามอยู่ใกล้นางผู้ไขปริศนาให้กับคำถามที่ค้างคา