ข้าเป็นแม่มดเต็มตัว แต่เมื่อตอนที่อายุได้ห้าร้อยปีข้าชอบซุกซนและแหกกฎของโลกแม่มดเป็นอาจิณ โทษร้ายแรงสุดคือการหนีออกมายังโลกมนุษย์และมีมนุษย์ตนหนึ่งเห็นเข้า ข้าเลยโดนลงโทษให้จองจำในหนังสือมาร่วมสามร้อยปี แต่ก็ไม่ใช่ข้าคนเดียวที่โดนลงโทษ ยังมีแม่มดอีกหลายตนที่โดนลงโทษ ต่างเรื่องต่างเหตุผลกันไป อาทิเช่นท่านทวดซึ่งโดนลงโทษให้ทำหน้าที่ไล่จับแม่มดและพ่อมดตัวน้อย เหล่าพ่อมนแม่มดตนไหนที่หนีออกไปให้กลับสู่โลกตนเอง โดยได้มนุษย์ตนหนึ่งที่ถูกร่ายเวทย์ว่าเป็นลูกสาว จนกระทั่งมีหลานออกมา เป็นชายที่หน้าตาหล่อเหลาจนข้าอยากจะให้เขาครอบครองข้า “โทษของเจ้าถูกลดให้เป็นหนึ่งในผู้ถูกเลือก เจ้าจะร่วมรักกับเขาก่อนเวลาไม่ได้” “ข้าแค่ให้เขาสัมผัส ได้ถึงตัวข้าก็เท่านั้น มันจะได้กระตุ้นให้เขาพยายามยิ่งขึ้น” ข้าพูดอย่างไม่รู้สึกผิดเสียนิด “แอลซ่า!” “โถ่ ท่านทวด ข้าถูกจองจำมาหลายร้อยปี กว่าจะได้รับการปลดปล่อย ขอข้ามีความสุขหน่อยเถอะท่าน ยังไงเสียข้าก็ต้องเป็นของเขาไม่วันใดก็วันหนึ่งอยู่แล้ว.. ข้าไม่ปล่อยให้เขาครอบครองก่อนเวลาหรอกท่านทวด ข้าไม่อยากกลับไปอยู่ในหนังสือที่แสนอุดอู้”