พออ่านจดหมายจากนักอ่านแล้ว ก็คิดว่า “กันมุที่คนนี้ประทับใจอยู่นั้น ใช่กันมุที่เรารู้จักแน่เหรอ...?” ดูเหมือนว่ามุมมองของผู้แต่งเรื่องและผู้อ่านจะต่างกันถึงขั้นนั้นเลย ผลงานที่เป็นร่างรวมระหว่างกระดาษและน้ําหมึกนั้น เป็นเพียงสื่อที่ส่งผ่านไปยังสมองของผู้อ่านเท่านั้น ภาพจินตนาการในสมองนักอ่านนั้นต้องทําให้โดพามีนพุ่งพล่านอย่างแน่นอน พออ่านครั้งแรกก็รู้สึกสนุก อ่านครั้งที่สองก็จะเห็นอะไรลึกซึ้งขึ้น แล้วพอเวลาผ่านไปก็ค้นพบอะไรมากขึ้นอีก...... ผมอยากจะสร้างสรรค์ผลงานแบบนั้นแหละครับ เนื้อหาในเล่มนี้ลงตีพิมพ์ในแม็กกาซีน ปีเฮเซย์ที่ 6 ถึง ปีเฮเซย์ที่ 7 (พ.ศ. 2537-2538 -ผู้แปล)