เขาไม่ยอมให้เธอพบ เธอทำได้เพียงแค่ฝากคำพูดกับคนอื่นเพื่อให้เขารับรู้ “ระหว่างเราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกต่อไป เรื่องที่เกิดขึ้น เป็นความผิดของดิฉันเอง จะไม่โทษใคร ไม่ขอร้องไห้ต้องมารับผิดชอบ ดิฉันรู้ว่ามันช้าไปที่จะเอ่ยคำนี้ออกมา แต่จากนี้ไป ดิฉันขอเพียงแค่หัวใจ” ขบกัดฟันบนกลีบปากกลั้นสะอื้นเอาไว้ เจ็บกายมากเพียงใดก็ไม่สู้เจ็บที่ใจ “ดิฉันขอเพียงแค่หัวใจและความรัก ที่เคยรัก...ที่เคยมอบให้คุณเบนนิโต้กลับคืนมาเท่านั้นค่ะ” แต่เมื่อมีเหตุให้ได้พบ “ดิฉันทราบแล้วค่ะคุณเบนนิโต้ ดิฉันทราบว่าคุณไม่ต้องการที่จะเห็นหน้าหรือพูดจาเสวนากับดิฉัน ตัวดิฉันเองก็ไม่ได้คิดอยากจะมาที่นี่เหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่าจะต้องเอาความทรงจำที่มี...ความรักที่เคยใช้หล่อเลี้ยงหัวใจนำมาคืนคุณและรับเอาความรักและหัวใจของตัวเองคืนกลับมา เพื่อจะได้รักตัวเองให้มากกว่ารักคนอื่น! เสียที” เธอไม่ได้ย้ำให้เขารู้ แต่ย้ำกับใจตัวเอง นับจากนี้ไป ควรรักตัวเองให้มาก ไม่ควรหลงละเมอเพ้อพกไปกับคำลมลวงและความรักจอมปลอมที่เขาเคยมอบให้ไว้ ยิ่งเขาใจดำเพียงนี้...มันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าสมควรแล้วที่จะต้องตัดใจ...หยุดรักเขา! และรีบออกไปจากชีวิตของเขาให้เร็วที่สุด “คุณเบนนิโต้ไม่ต้องห่วงอีกแล้วละคะ” เมษาเงยหน้ามองเบนนิโต้ แม้ในดวงตาจะมีน้ำตาเอ่อล้นคลอเบ้าที่มันเต็มไปด้วยความปวดร้าวที่ยังปิดไว้ไม่มิด แต่มันก็มั่นคงและเข้มแข็งจนคนที่ได้เห็นถึงกับใจหายวาบ และบอกให้เขารู้ว่า... “เมื่อรัก ดิฉันทุ่มเททั้งใจ แต่เมื่อต้องตัดใจ ดิฉันก็จะทำให้คุณรู้เหมือนกัน สามารถทำได้อย่างที่พูดจริง นับตั้งแต่นี้ไป ดิฉันจะไม่ตามติดให้คุณรำคาญอีกแล้ว จะไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้ว แต่ครั้งนี้ที่จำเป็นต้องมาที่นี่อีกครั้ง เพราะต้องนำของมาคืนคุณ” ให้ทิ้ง...เธอยังตัดใจทำไม่ได้ แต่ถ้าส่งคืนแล้วเขาทิ้งโดยเธอไม่รู้ มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เพราะอะไรเมษาถึงได้ทำแบบนี้?