ผมคิดว่าตัวเองเป็นโรคอย่างหนึ่ง กล่าวคือ มักจะหยุดการเขียนหนังสือไม่ค่อยจะได้ หากจะหยุดก็หยุดได้ไม่นาน ต้องกลับมาเขียนอยู่เสมออย่างเดิม โรคนี้จะไม่มีอะไรหรอก แต่การเขียนย่อมเกิดจากความคิด ยิ่งเขียนมาก ผมยิ่งคิดมาก จนกระทั่งมีความรู้สึกว่าคิดไม่หยุดเหมือนกับเขียนไม่หยุด ผมจึงคิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคอย่างร้ายแรงแน่ ๆ หากไ่ม่คิดหาวิธีการรักษาให้โรคเขียนทุเลาเบาบางลง ก่อนที่จะลุกลามทำให้ผมเป็นบ้าไป