**โปรย** นาง: เป็นตายร้ายดีก็จะไม่ยอมแต่งงานเป็นพระชายาชองอ๋องพิการ ทั้งยังต้องพาทั้งชีวิตของตนเอง เข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องวุ่นวายในวังหลังที่แสนจะว้าวุ่นในทุกวี ทุกวัน ... การหลบเลี่ยงวันคัดเลือกว่าที่พระชายา จึงเริ่มขึ้น ทว่าไม่คิดเลยว่า จะหนีเสือมาปะกับจระเข้าเข้าจนได้ และจระเข้ที่ว่านี้ ยังเป็นจระเข้กินดุ เอวไวเสียด้วย เช่นนี้แล้ว คุณหนูเฟยฮวาจึงต้องทำการตัดสินใจในครั้งสำคัญเลยทีเดียว เขา: ถึงขั้นต้อง สวมหน้ากากเพื่อมาดูหน้าว่าที่พระชายาของตน ด้วยเพราะเก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้ไม่ได้... ทว่ากลับเกิดเหตุไม่คาดคิด เมื่อระหว่างทางนั้น เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เขามิอาจควบคุมสัญชาตญาณแห่งความเป็นชายชาตรีได้ .................................................................... "ขอข้า ข้าจะรับผิดชอบเจ้า" "เจ้ากล้าหรือ?" แม้ว่าปากอยากจะปฏิเสธ แต่หัวใจกลับอ่อนยวบอย่างสังเกตเห็นได้ สองกลีบเนินพูสวยตรงกลางระหว่างขา ขมิบเข้าออกราวกับกำลังประท้วงร้องขอสิ่งที่ทำให้คลายความกระสันซ่าน กระทั่งเสียงทุ้มอันทรงเสน่ห์ของบุรุษที่นางนั่งอยู่บน ทำให้นางหัวใจกระตุกถี่อีกครั้ง "มีสิ่งใดที่ข้าทำไม่ได้ นอกจากถือครองใต้หล้านี้กันเล่า" "ปากเจ้าก็พูดไปเรื่อย หากเจ้ารู้ว่าข้าเป็นใคร แม้แต่ปลายเส้นผมของข้า เจ้าก็คงไม่กล้าอาจเอื้อม" ชายหนุ่มลูบไล้ฝ่ามืออุ่นไปทั่วแผ่นหลังเล็กสวย พลางกล่าวด้วยเสียงที่ไม่เบานัก หากแต่หนักแน่นว่า "เช่นนั้นแล้ว เมื่อข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใคร ทั้งเนื้อตัวของเจ้า ข้าก็สามารถครอบครองได้ด้วยเช่นกัน" "อ๊าาา เจ้าจะทำสิ่งใดกัน ปล่อยข้านะ อื๊อ~....."