กาฝากที่ถูกเก็บมาเลี้ยงในตระกูลเศรษฐีอย่างเธอ จำต้องแต่งงานกับทายาทอย่างเขาเพื่อทดแทนบุญคุณผู้ชุบเลี้ยง เขามีคนรักอยู่แล้วจึงปฏิเสธเสียงแข็งแต่ก็ไม่อาจขัดคำสั่งผู้เป็นย่าได้ พาลให้เธอต้องกลายเป็นเจ้าสาวที่อยู่ภายใต้ความเกลียดชัง เป็นเพียงภรรยาในทะเบียนแต่ไม่เคยได้หัวใจ ราวกับถูกกักขังอยู่ในกรงแห่งรักที่มิอาจบินหนีออกไปได้ .............. “ฉันจะยอมแต่งงานกับเธอเพื่อคุณย่า” “ไม่ค่ะ ฝนไม่แต่ง” “เธอจะเอายังไงกันแน่ ฉันยอมแต่งแล้วแต่ยังจะมาเล่นตัว ไม่ห่วงคุณย่าเลยหรือไง” “ห่วงสิคะ แต่ฝนก็ไม่อยากจะแต่งงานกับพี่ เรื่องนี้ฝนจะคุยกับคุณหญิงเอง และเชื่อว่าท่านคงเข้าใจ” “ไม่! ฉันไม่ยอมเด็ดขาด แต่ง ๆ ไปให้มันจบ คุณย่าจะได้สบายใจ” “ทำอย่างกับมันเป็นเรื่องเล็กซะอย่างนั้นล่ะ ไหนตอนแรกพี่ค้านหัวชนฝา แล้วแฟนพี่ล่ะจะทำยังไง” “เรื่องของฉันจัดการเองได้ เราแต่งกันแค่ให้คุณย่าสบายใจ” “พี่คิดว่าเรื่องทุกอย่างมันจะง่ายอย่างนั้นเหรอ” “ใช่! มันจะง่ายถ้าเธอยอม ยอมโดยไม่มีข้อแม้ แล้วก็ทำตามคำสั่งฉัน”