นาง 'เกลียด' เขาเข้าไส้ แม้แต่เงาก็ไม่อยากเห็น ส่วนเขา 'รัก' นางหมดหัวใจ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้า เขาจึงทำทุกอย่าง เพื่อพิชิตหัวใจนางมาครอบครอง... สำหรับ อี้เฟิง แล้ว รักแท้ คือการครอบครอง... เมื่อถูกตาต้องใจ หัวใจร่ำร้อง โหยหา เขาก็ไม่รีรอที่จะผูกชะตาดอกท้อร่วมกับนาง เขายอมแหกกฎ แหวกประเพณี เข้าถึงเนื้อตัวนาง จูบนางทุกคราที่หัวใจร่ำร้อง ก็ให้มันรู้ไปสิว่า ชุนเซียน จะไม่หวั่นไหวกับจูบที่เร่าร้อนของเขา!! ต่อให้ต้องจูบนางเท่ากับดวงดาวบนท้องฟ้า อี้เฟิงก็ยินดีที่จะปรนเปรอนางด้วยสิเน่หาเร่าร้อน บำรุงบำเรอให้นางอิ่มหนำ และหล่อหลอมหัวใจรักของนางให้เป็นหนึ่งเดียวกับเขา “ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าดู” กล่าวเสียงนุ่มอี้เฟิงก็โน้มลงมาจุมพิตหญิงสาว... เขาจูบนางอย่างดูดดื่มเร่าร้อนแฝงด้วยความอ่อนหวานที่น่าลุ่มหลง จุมพิตของเขาพาให้ร่างกายของนางเร่าร้อนราวกับถูกธาตุไฟเข้าแทรก แต่น่าแปลกที่นางไม่ได้รู้สึกทรมานเช่นนั้น ซ้ำยังพึงพอใจกับจูบรัญจวน พอถอนจุมพิตออกอี้เฟิงก็กระซิบเสียงแผ่วที่ข้างใบหู “ข้าจะจูบเจ้าเท่ากับดวงดาวบนฟากฟ้า” “มากมายเช่นนั้นเชียว เจ้าไม่เบื่อข้าหรือ?” ไม่เพียงถามชุนเซียนยังกอดคอเขาไว้แล้วเป็นฝ่ายจูบชายหนุ่มเสียเอง นางไม่อาจทานทนต่อเสน่ห์อันเย้ายวนของอี้เฟิงได้ ชายผู้นี้ทำให้นางรู้สึกปั่นป่วนไปทั้งร่าง จุมพิตอันเร่าร้อนสร้างความเสียวซ่านไปทั่วสรรพางค์กายของเขาปลุกปรารถนาในกายของนาง มันทำให้นางอยากรู้ อยากริลอง และอยากทำมากไปกว่านั้น