จรัสรัก คือชื่อสะพานโบราณในย่านชุมชนเก่าแก่แห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ ส่วน อบเชย น่ะหรือ คือชื่อของสาวใหญ่วัยสี่สิบห้า ผู้หญิงธรรมดาๆ ที่ยังโสด ไม่เก๋ ไม่ฮิป ไม่ชิค อย่างใครเขา แคปชั่นชีวิตของเธอคงจบแค่ตรงนี้ ถ้าจู่ๆ จะไม่มีรถด่วนขบวนสุดท้ายพุ่งเข้าชนพร้อมกันทีเดียวสองขบวน แซ็กโซโฟน คือรถไฟความเร็วสูง ชายหนุ่มวัยต้นยี่สิบ กระดูกอ่อนกรุบกรอบ น่ากินอย่างยิ่ง อิศาน คือรถไฟไทยธรรมดาๆ หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบเจ็ด พ่อม่ายลูกติด เรื่องชุลมุนชุลเกเพราะมะตอย ลูกสาวของอิศาน หลงรักแซ็กโซโฟน แต่นายแซ็กน่ะชอบป้าอบอย่างชนิดที่พร้อมนำตัวเองใส่พานถวายป้าทุกเมื่อ แล้วอบเชยล่ะชอบใคร? สาวใหญ่ตอบไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่ว่าสวยเลือกได้หรอกนะ ก็ถ้าจะเอาคำตอบให้แจ่มแจ้งกันไป คงต้องย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนสะพานจรัสรักเมื่อนานมากแล้ว มันยังคงแจ่มกระจ่างอยู่ในหัวใจผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งมาจนทุกวันนี้ ไม่ต่างจากกลอนวรรคหนึ่งซึ่งปรากฏอยู่บนราวสะพานจรัสรัก ...แจ่มแจ้งแล้วว่ารักงามปานฉะนี้