“ที่รัก..” ผมก้มลงกระซิบ เธอหลับตานิ่ง ผมใจหายวาบ ผวาไปซบตักของเธอด้วยความรู้สึกเย็นยะเยียบแผ่ซ่านจับขั้วหัวใจ ไม่..ต้องไม่ใช่ตอนนี้ที่รัก ไม่ ! ได้โปรด...คราวนี้น้ำตาของผมไหลพรากอย่างอดกลั้นไว้ไม่ได้ ขอเวลาอีกเพียงนิดได้ไหม ราวกับว่าจะรับรู้ นัยน์ตาของเธอลืมขึ้นมาอย่างช้า ๆ แม้จะดูอ่อนล้ามากมายก็ตาม เธอพยายามยิ้มและยกมือสั่นระริกปาดน้ำตาของผม เอ่ยปากแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “อย่าร้องไห้สิคะ...ฉันยังอยู่กับคุณเสมอ” ปากบอกคนอื่นว่าไม่ให้ร้องไห้ แต่หางตาของเธอกลับปรากฏหยาดน้ำตาไหลรินทั้งที่กำลังยิ้มบางเบา ผมพยายามฝืนยิ้มเช่นกัน ยกมือบรรจงปาดน้ำตาของเธอจากแก้มซูบซีด