~ คุณท่านเจ้าคะ … เบาหน่อยเถอะค่ะ ~ ❀❀❀ ❀❀❀ ❀❀❀ “หนูคิดว่าคุณท่านทิ้งไปแล้ว หนูไปนั่งคอยที่ห้องตั้งนาน โทรหาคุณท่านก็ไม่รับ” “ผมปิดเสียงไว้ ขอโทษนะ” “อย่าโกรธหนูได้ไหมคะ หนูแค่ … แค่ตกใจ” “ตกใจเรื่องอะไรแล้วผมจะโกรธตะวันทำไม ผมงงไปหมดแล้ว” “คุณท่านจับปากหนูแล้วก็ไม่พูดกับหนูอีกเลย มาถึงตึกก็ไล่ไปที่อื่น” “โธ่ … ตะวัน ไม่ใช่แบบนั้นเลย” บวรจักรถอนใจ ผ่านชีวิตมาหลายสิบปีผ่านปัญหามานับไม่ถ้วนแต่ตอนนี้จัดการเรื่องของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่ได้ “ไม่ร้องนะ เดี๋ยวตาบวม” เขาเช็ดน้ำตาให้เธอ ในใจว้าวุ่นไปหมด “จับอีกสิคะ หนูไม่ตกใจแล้ว” “ผมไม่ได้อยากจับหรอกตะวัน” “แล้วคุณท่านอยากทำอะไรคะ” “ผมอยากทำแบบนี้” บวรจักรประทับจูบกับตะวันเนิ่นนาน เขาลิ้มรสเธอผ่านปลายลิ้น สัมผัสเธอผ่านปลายนิ้ว อากาศที่เคยเย็นสบาย ร้อนรุ่มขึ้นทุกที ❀❀❀ ❀❀❀ ❀❀❀