สำหรับเขาตอนแรกเธอเป็นแค่ของเล่น สถานะนั้นที่เขามีให้เธอ ทว่าต่อมา ของเล่นชิ้นนี้ กำลังทำให้ชายหัวใจหินอย่างเขา รู้สีกเหมือนจะขาดมันไม่ได้ โปรยปราย “เธอเป็นของใคร? อรุณ” จู่ๆ คำถามแบบนั้น เธอมองเขาด้วยนัยน์ตาคลอไปด้วยน้ำตา “คุณโกรธหนู เกลียดหนูหรือเปล่า” “ตอบมาก่อนว่าเธอเป็นของใคร” “ของคุณ” คำตอบนั้นทำให้เขาหายโกรธ แต่ก็ได้แค่นิดหน่อย เขายังคงโมโหเธอที่ไปติดต่อกับหมอนั่น โดยไม่บอกเขาสักคำ นั่นมันตัวอันตรายชัดๆ “ถ้าเป็นของผม อยากให้ผมหายโกรธ ก็แก้ผ้าออกให้หมด แล้วมาหาผมบนนี้” เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ตบลงข้างเตียง สีหน้านั่นไม่ได้ออดอ้อนเว้าวอนเธอ หากมันนิ่ง เย็นชา... “เธอจะต้องทำให้ผมเชื่อ ว่าเธอเป็นของผม อรุณ...” ตาของเธอสบกับเขา อรุณพิไลพยักหน้า แล้วเอ่ยเสียงแผ่ว เสียงนั้นออดอ้อนเขา เพื่อหวังให้เขาหายโกรธเธอ... “หนูยอมทุกอย่าง ทำให้คุณได้ทุกอย่าง ให้คุณเชื่อหนู” “ถ้าจะทำก็ถอด...” น้ำเสียงเย็นชานั้นทำให้มือที่กำลังจับกันอยู่ถึงกับสั่นระริก เขามองเห็นอาการนั้น ทว่า...เขากลับไม่มีความเมตตาใดๆ มายังคนที่กำลังยืนสั่นเป็นลูกนกตกน้ำตรงหน้าแม้สักนิด นัยน์ตาคมกริบกำลังมองไล้ไปตามเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋ม ที่ประดับบนกรอบหน้ารูปหัวใจ หล่อนน่ารัก...น่าถนอมปานนี้ เรือนร่างบอบบางแทบจะปลิวของหล่อน...มันยิ่งทำให้เขากำลังรู้สึกเหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็ก แต่เขาไม่ต้องการถนอมหล่อน เขามีเส้นใต้ที่ขีดไว้ให้สำหรับความสัมพันธ์นี้ ของเล่น... เธอเป็นได้แค่นั้น เขาต้องจำไว้สิ...