“ที่รัก อย่าโวยวายเสียงดัง เดี๋ยวคนข้างบ้านก็แห่กันมาหรอก” “คุณก็หยุดทำแบบนี้กับฉันสิ” “ทำแบบไหน” “อีตาบ้า ยังจะมาย้อนถามฉันอีกเหรอ” “ก็ตอนนี้สมองผมเบลอๆ เลยไม่รู้ว่าทำอะไรบ้าง” “อย่ามาแกล้งสมองเบลอ ฉันไม่เชื่อคุณเจ้าเล่ห์อย่างคุณหรอก ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน!” ภวิสาดิ้นจะออกจากอ้อมกอดที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ ทว่า! แทนที่เขาจะปล่อยตามที่สั่ง แต่กลับกอดรัดเธอแน่นกว่าเดิม “บอกก่อน ว่าคิดถึงผมหรือเปล่า” “ทำไมฉันจะต้องคิดถึงคุณด้วย ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย” “เราเป็นแฟนกันแล้ว แล้วคุณตาของคุณก็รับรู้และอนุญาตให้เราคบกันแล้วด้วย” “อย่ามามั่ว! ฉันไม่เคยตกลงจะเป็นแฟนคุณ” “คุณเป็นแฟนผมแล้ว ตั้งแต่คืนนั้นในห้องวีไอพี ผมทำสัญญาไว้แล้ว จำไม่ได้หรือไงว่าคืนนั้นผมจูบคุณไปกี่ครั้ง แต่ถ้าจำไม่ได้ งั้นผมว่าเรามารื้อฟื้นความหลังกันดีไหม” “ยะ...”