“ข้าน้อยรู้ดีว่านายท่านไม่ยินดีที่จะช่วงชิงอำนาจ แต่สถานการณ์กำลังดำเนินไปในทิศทางนี้ หากไม่ตามน้ำกลับจะเป็นภัย! เพื่อราษฎรใต้หล้า นายท่านไม่อาจลังเลได้อีกต่อไป!” เหลียงเฟิงลังเล หากซือหม่ารุ่ยไม่ลงมือชิงบัลลังก์เล่า “ผู้น้อยยินดีรับโทษ!” จางปินคุกเข่าลงตรงหน้าเหลียงเฟิง หมอบกราบจนศีรษะติดพื้น นี่เป็นขุนนางตงฉิน ทั้งยังเป็นตงฉินผู้โดดเดี่ยว ใจเขาอาจคิดเพียงเรื่องเดียว คือการสนับสนุนผู้ปกครองให้สร้างความสงบสุขแก่แว่นแคว้น และเหลียงเฟิงก็เป็นคนผู้นั้นที่เขาตั้งใจจะส่งเสริมอย่างสุดความสามารถ ตนจะกลายเป็นฮ่องเต้ผู้ปกครองใต้หล้าได้หรือ เหลียงเฟิงจะตัดสินใจอย่างไร และแล้วก็มาถึงบทสรุปในเล่มนี้