ในวันแต่งงาน หากเจ้าคนไร้แซ่ไม่ลักขโมยตัวนางมากลางป่า นางคงได้เป็นพระชายาของท่านอ๋องแปด แต่โชคชะตาเล่นตลก นางต้องกลายมาเป็นเจ้าสาวของคนโฉดแทน!! “ข้าไม่อยากรู้แล้ว!! เรื่องนี้ข้าจะแจ้งความ ให้ทางการลากคอคนร้ายมารับโทษเอง!” หากต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัว นางยอมให้อู่ตอเรือเสียชื่อเสียงดีกว่า “แต่ข้าอยากบอกคุณหนูนี่” คราวนี้เขาก้มลงมาสูดกลิ่นหอมของแก้มนวลแผ่วเบา จากนั้นก็กดริมฝีปากร้อนกับผิวแก้ม ซิ่วอิงหลับตาปี๋ทั้งยังดิ้นขัดขืนเต็มแรง แต่กลายเป็นว่านางถูกเขาจูบอย่างดูดดื่มชนิดไม่ทันได้ตั้งตัว จุมพิตครั้งนี้ไม่จาบจ้วง หนักหน่วง เรียกร้องเอาแต่ใจเหมือนครั้งก่อน แต่กลับวาบหวาม อ่อนโยน แสนเอาอกเอาใจจนนางตั้งตัวไม่ติด แม้ใจจะปฏิเสธคนผู้นี้ ทว่าร่างกายของนางกลับทรยศ นอกจากไม่ผลักเขาออก นางกลับตอบสนองเขาเป็นอย่างดี ลมหายใจของนางกระชั้นถี่ หัวใจเต้นแรง ซ้ำยังอ่อนระทวยไปทั้งร่าง...