“ทำอะไรน่ะ ให้พี่ช่วยไหม” เสียงนุ่มของชยุตและมือหนาที่จับบ่าเล็กๆ ของเธอ ทำให้สาวน้อยสะดุ้งสุดตัว “พี่ยุต!” เธออุทานเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเขาเลยสักนิด “ตกใจอะไรครับ” เขาเอ่ยถาม “ขอโทษค่ะ ขวัญไม่ได้ตั้งใจจะถือวิสาสะเข้ามาในห้องนอนของพี่ยุตนะคะ” เธอรีบเอ่ยขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ก้มหน้างุดไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า “พี่ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย” “เอ่อ.. ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พี่ยุตไม่ถือโทษโกรธอะไรขวัญ งั้นขวัญขอตัวก่อนนะคะ พี่ยุตจะได้พักผ่อน” “เดี๋ยวก่อนสิขวัญ” ชยุตรั้งแขนของปองขวัญเอาไว้