พะแพงยิ้มเยาะ สีหน้าและแววตามีแววเย้ยหยันอย่างเห็นได้ชัด เธอสบนัยน์ตาคมคร้ามที่มีความตื่นกลัวพาดผ่านไปเพียงชั่วครู่นิ่ง “ถ้าต้องแบกรับความเจ็บปวดไปชั่วชีวิต พะแพงก็อยากจะหยุดชีวิตของตัวเองไว้ตรงนี้ค่ะ” “เธอบ้าไปแล้ว” “พะแพงบ้าก็เพราะคุณธรรมค่ะ” “ถ้าอย่างนั้น ฉันก็ขอบอกเธอใหม่ ขอให้เธอจดจำฝังใจไว้ให้แม่นๆ” เขาล้วงของบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงแล้วสวมเข้าไปในข้อมือข้างซ้ายของเธอ ความเย็นเฉียบที่ปะทะอยู่กับผิวหนังบริเวณนั้นทำให้เธอรู้ว่ามันเป็นนาฬิกาสีเงินที่สวยมากจริงๆ แต่พอเหลือบมองเสี้ยวหน้าคมคร้ามของคนสวมให้ก็แทบจะลืมหายใจไปทันที “จำไว้ว่า เวลาของเธอคือของฉัน ถ้าไม่อยากเห็นแม่เธอต้องกระเด็นออกจากบ้านนี้ด้วยความเจ็บปวดละก็ อย่าทำลายเวลาของฉันเด็ดขาด” “คุณธรรม” “ไม่ว่าเธอจะชอบใจหรือไม่ เธอก็ต้องอยู่กับฉันไปชั่วชีวิต” “...” พะแพงกัดปากสั่นๆ ของตัวเองจนห้อเลือด มีเพียงน้ำตาอุ่นร้อนที่อาบแก้มนวลลงมาไม่ขาดสาย “ฉะนั้น! ต่อให้เธออยากตายเธอก็ตายไม่ได้”