“ขอบคุณมากครับพี่จี ที่เป็นห่วงกร พี่จีจะห่วงผมแบบนี้ไปตลอดไหม” อชกรคว้ามือนั้นมาไว้แนบแก้ม นิ้วเรียวยาวของมืออีกข้างลูบไล้สัมผัสอย่างอ่อนโยนที่หลังมือนุ่มนั้น เอ่ยถามขึ้นด้วยสายตาที่วิงวอน ปนอ่อนไหวนิดๆ เพราะกลัวคำตอบปฏิเสธของหญิงสาวตรงหน้า “พูดออกมาได้ ถ้าไม่เป็นห่วงจะทำให้ขนาดนี้เหรอ ห่วงสิ พี่จะห่วงกรตลอดไป ไม่ต้องห่วงนะ พี่ไม่ทิ้งกรไปไหนแน่” หญิงสาวตอบออกมาอย่างรวดเร็วฉับพลันเหมือนไม่ได้คิด “สัญญานะครับ” “จ้ะสัญญา ว่าแต่กรเถอะ อีกหน่อยพอมีแฟน หรือ แต่งงานไปแล้วจะลืมพี่คนนี้หรือเปล่า” “ผมจะไม่มีวันลืมพี่จี ผมให้สัญญา” อชกรมองไปที่จินต์ศุจีด้วยแววตาที่แน่วแน่ เขาไม่เพียงแต่สัญญาว่าจะไม่ลืมเธอ แต่เขายังสัญญาที่จะรักเธอตลอดไปตราบชั่วนิรันดร ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดออกมาเป็นถ้อยคำก็ตาม