เธอรักเขาเกินกว่าจะยอม... เธอมั่นในรักเกินกว่าจะถอย แม้ว่าจะต้องเป็นชู้เธอก็ยอม และแม้ว่ารักของเธอจะทำลายใคร...วรินดาก็หมายมั่นอยากได้ชัยชนะนี้ เธอรักเขา...เหลือเกิน “เชียร์ นี่มันบ้าอะไรกัน เชียร์บอกพี่ นี่มัน...มันเกิดอะไรขึ้น หะ!” “ก็อย่างที่บอกนั่นแหละค่ะ” วรินดาตอบเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “เราเป็นของกันและกันแล้ว” นัยน์ตาของเธอลุกไปด้วยประกายเริงโรจน์ประกาศชัยชนะ “และพี่ภพก็ไม่ต้องกลัวว่าเชียร์จะถามหาความรับผิดชอบใดๆ สิ่งเดียวที่เชียร์ต้องการจากพี่ภพ นั่นก็คือ...เชียร์ขอเวลาแบบนี้จากพี่ภพบ้าง...จะได้ไหมคะ” “ไม่ได้เชียร์ ไม่ได้ เราจะทำอย่างนี้ไม่ได้ ปัดโธ่โว้ย! นี่มันบ้าอะไรกัน เชียร์ เธอทำอะไรกับพี่ หะ! เธอทำบ้าอะไรกับพี่กับตัวเอง” เขาจับแขนของเธอแล้วเขย่า วรินดากลับหัวเราะร่วนราวกับคนเสียสติ เธอยังคงตอบด้วยประโยคเดิมๆ “เรา...จะต้องมีเวลาแบบนี้ด้วยกันอีก เชียร์ขอแค่นี้ เชียร์รักพี่ภพ เชียร์รักพี่!” “เธอมันบ้า...เชียร์” เขาลุกขึ้นจากเตียง เมื่อผลักเธอจนหงายหลังลงไป ชายหนุ่มเดินเซน้อยๆ เขามองหาเสื้อผ้าของตนเอง มันกองเกลื่อนอยู่กับพื้น วรินดายังคงนอนอยู่อย่างนั้น เสียงหัวเราะรื่นของเธอ กรีดใจเขาเหลือเกิน “พี่ภพหนีเชียร์ไม่พ้นหรอกค่ะ ถ้าไม่อยากให้ชีวิตรักของพี่ภพกับนังนั่นพัง พี่ภพก็ต้องให้เวลาเชียร์ เวลาแบบนี้ เวลาที่พี่ภพมาเป็นผัวเชียร์” “เชียร์! เธอเป็นบ้า เธอเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม” วรินดาหลับตา ยังคงหัวเราะ ตามภพเร่งรีบสวมเสื้อผ้า และมองหาข้าวของส่วนตัวของตนเอง เขาเดินเหมือนจะวิ่งออกไปให้เร็วที่สุดเมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว วรินดายังคงหัวเราะ... และน้ำตาของเธอก็ไหลอาบ...ออกมาทั้งที่เธอยังหัวเราะ สุขที่สุด และทุกข์ที่สุด มันเป็นแบบนี้นี่เอง ป่านนี้เขาคงจะรีบขับรถออกไปจากบ้านเธอแล้วสินะ แต่อย่าหวังว่าจะออกไปจากชีวิตเธอได้ง่ายๆ ถ้าเธอไม่ยอม!