“อาเขมจะนอนที่นี่จริงๆ หรือคะ” “ให้โอกาสอาได้ใกล้ชิดกับเธอบ้างเถอะนะ อาสัญญาว่าคืนนี้จะไม่ทำอะไรมากไปกว่ากอด” กับจูบนิดๆ หน่อยๆ เขมชาติเก็บประโยคที่เหลือไว้ในใจ ดวงตาและสีหน้าฉายแววสัตย์ซื่อให้หญิงสาวเชื่อถือ อนงค์นางมองใบหน้าคมคายคล้ายลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อเขาทำตาปริบๆ มอง สุดท้ายก็ทำได้เพียงพยักหน้าหงึกหงักอย่างยอมจำนน ในเมื่อหัวใจของเธอก็เต้นแรงเพราะเขา ดังนั้นเธอจึงเลือกเรียนรู้ไปพร้อมกับเขาเช่นกัน จากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นก็ขอให้เป็นเรื่องความรู้สึกระหว่างเขากับเธอเท่านั้น พอเขมชาติกระชับท่อนแขน หญิงสาวก็ซุกกายเบียดชิด ผ่อนคลายความกังวลใจแล้วนอนฟังเสียงหัวใจเต้นแรงของเขาเงียบๆ จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง แสงไฟด้านนอกเริ่มดับสนิท มีเพียงแสงเลือนรางจากเงาจันทร์ลอดผ่านเข้ามาพอส่องสว่างให้เห็นเงาร่างของเขาและเธอนั่นแหละคนนอนตัวเกร็งถึงได้ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองปลายคางรกครึ้มตาไม่วาง “ได้กอดน้ำค้างนอนแล้วอาเขมรู้สึกอย่างไรบ้างคะ” “แล้วเธอล่ะรู้สึกอย่างไร” “อืม...” ขบคิดเพียงไม่กี่วินาที อนงค์นางก็กระซิบตอบ “หัวใจยังเต้นแรงอยู่เลยค่ะ แล้วก็กลัวว่าอาเขมจะทำมิดีมิร้ายกับร่างกายด้วย” “อาเองก็อยากทำบางอย่าง” “อะไรหรือคะ” เพียงได้ยินคำถามที่เปิดโอกาสให้ชิดใกล้ เขมชาติก็พลิกตัวขึ้นมาทาบทับเจ้าของร่างบอบบางจนไร้ช่องว่าง จงใจบดเบียดช่วงกึ่งกลางลำตัวให้เธอได้รู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร “อาอยากทำเรื่องนั้นกับเธอ”