บทนำ เสียงครวญครางเบาๆ ดังเล็ดลอดออกมาจากห้องชุดสุดหรูในคอนโดมิเนียมชั้นยี่สิบ จนหญิงสาววัยเพียงสิบเก้าปีไม่อาจข่มตาหลับได้ เธอลุกขึ้นมานั่งกอดอกบนเตียงนอนหลังเล็กขนาดสามฟุตด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเธอเพิ่งย้ายมาอยู่ใต้หลังคาเดียวกับชายหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายของมารดาผู้ล่วงลับเป็นคืนแรก แต่เขาต้อนรับเธอด้วยเสียงหอบกระเส่าจนเธอไม่สามารถทนอยู่เฉยได้ ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งกอดตัวเองจินตนาการถึงชายหนุ่มร่างใหญ่ที่กำลังเปลือยกายทำกิจกรรมบางอย่าง ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าและผิวจนแดงก่ำ ทำไม...เธอถึงรู้สึกวิงเวียน ท้องไส้ปั่นป่วนยามได้ยินเสียงเขาคำราม ผู้หญิงที่อยู่หลังกำแพงนั้นจะรู้สึกอย่างไรยามสัมผัสเขา หญิงสาวสะบัดหัวไล่ความคิดน่าอาย “ฉันยังต้องอยู่กับน้าปัฐน์ไปอีกปีนึงเชียวเหรอ” เมื่อคิดน้ำตาก็เอ่อไหล “พ่อจ๋า...แม่จ๋า...ทำไมต้องทิ้งครีมไปด้วย...” หนึ่งเดือนแล้วที่ญาดา สูญเสียทั้งบิดามารดาไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ชีวิตที่เคยสุขสบายกลับต้องจากบ้านอันเป็นที่รักมาอาศัยกับญาติคนสุดท้ายเพียงเพราะเธอยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่อีกหนึ่งปีเท่านั้นเธอจะมีสิทธิ์เรียกคืนคืนทรัพย์สินจากผู้ดูแลได้อย่างชอบธรรม แล้วจากนั้นเธอจะไปให้พ้นจากที่แห่งนี้ จวบจนรุ่งเช้าหญิงสาวที่นอนไม่เต็มอิ่มจึงตื่นขึ้นมาเพราะนาฬิกาส่งเสียงร้องบอกเวลาหกนาฬิกา มือเล็กเรียวอย่างคนไม่เคยต้องทำงานเอื้อมกดหยุดเสียงสนั่นหวั่นไหวแล้วลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวจากตู้เสื้อผ้าสีชมพูใหม่เอี่ยมเข้าห้องน้ำ เพียงไม่นานผมยาวสลวยก็ถูกขมวดเป็นมวยขึ้นไปรัดกับยางเส้นเล็กก่อนเปิดน้ำอุ่นจากฝักบัวรดชโลมร่างสมส่วนให้สดชื่น เสียงครางของชายหนุ่มในความทรงจำผุดขึ้นยามเธอใช้สบู่ลูบไล้ทรวงอกแผ่วเบา ถ้าเธอเป็นผู้หญิงคนนั้นคงจะดี... “ไม่ได้!!” ญาดาส่ายหน้าหักห้ามใจ แทรกใบหน้าผ่านละอองน้ำให้ดับความรู้สึก