ทุกตัวอักษรที่ผมจะนำมาบอกเล่าจากนี้ไป คือตัวอักษรที่ผมใช้จิตรจนาถ่ายทอดจากห้วงความทรงจำ เพื่อรำลึกถึงคุณงามความดีอันยิ่งใหญ่ขององค์หลวงตา เพื่อเป็นการย้ำเตือนถึงคำสอนที่หลวงตาพร่ำสอนเสมอว่า... ‘จงใช้เมตตาธรรม ครอบแดนโลกธาตุ’ เรื่องเล่าทั้งหมดในหนังสือเล่มนี้ มีที่มาจากการดื่มด่ำธรรมะผ่านครูพักลักจำ คือ แม้ไม่ได้เป็นศิษย์ก้นกุฏิโดยตรง แต่ผมถือว่า “ตัวเองเป็นศิษย์ จากการได้ศึกษารับเอาธรรมะขององค์ท่าน และเหตุการณ์ในห้วงเวลาหนึ่งที่ได้ปฏิบัติหน้าที่อันสำคัญ คือ ‘บุรุษพยาบาลประจำองค์หลวงตาพระมหาบัว’ หนังสือ คิดถึงหลวงตา เป็นการดำริร่วมกัน จัดทำขึ้นด้วยใจนอบน้อมความรำลึกถึงพระคุณอันยิ่งใหญ่แห่งองค์หลวงตา ซึ่งได้สร้างประโยชน์คุณูปการให้กับลูกหลานและประเทศชาติอย่างหาที่สุดไม่ได้ ด้วยการร้อยเรียงองค์ธรรม กัณฑ์เทศ และเรื่องราวจากห้วงความทรงจำในช่วงเวลาหนึ่งที่ผู้เขียนได้ถวายการดูแลองค์หลวงตา ตลอดคำสอนที่เกิดจากการ ‘ครูพักลักจำ’ จนได้สัมผัสถึงจริยวัตร ศีลาวัตร และปฏิปทาอันงดงามที่องค์หลวงตาได้ปฏิบัติทั้งกลางวันและกลางคืน ทั้งที่ลับและที่แจ้ง นอกจากนี้ ยังได้ประมวลภาพ ‘ที่สุดแห่งธรรม’ ในหลายสถานที่ หลายวาระโอกาส ที่ครั้งหนึ่งอยู่ในความทรงจำเพื่อคอยย้ำเตือนสมาธิจิต และดำรงชีวิตอย่างรู้คุณค่าของการเกิดมาเป็นมนุษย์ ตามรอยองค์หลวงตาที่ประพฤติเป็นแบบอย่างมาตลอด ๗๗ พรรษา บนเส้นทางสายเอก ผมเชื่อเหลือเกินว่า การละกายสังขารในครั้งนี้ คือ สัจธรรมที่องค์หลวงตากำลังสั่งสอนผมเป็นครั้งสุดท้าย เพราะทุกสรรพสิ่งทุกชีวิตในโลกล้วนต้องดับสลายกลายเป็น ดิน น้ำ ลม ไฟ กลับคืนสู่วิถีธรรมชาติ ในท้ายที่สุด การจากไปขององค์หลวงตาและไม่กลับมาเกิดอีก คือ ธรรมะสูงสุดที่องค์หลวงตามอบให้กับพวกเราที่ยังคงต้องวนเวียนในวัฏสงสาร เพื่อให้รู้ว่าแท้จริงแล้วชีวิตมนุษย์ยังมีทางที่ประเสริฐกว่านั้น นั่นคือ ทางสายธรรม และวิชาที่เราสมควรเรียนมากที่สุด คือ วิชาไม่กลับมาเกิดอีก