“คุณไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวอาหารก็คงมา หิวไหม” “ไม่ค่ะ แค่สลัดเมื่อเย็นก็นอนหลับได้ถึงเช้าแล้ว” เธอแค่ตอบๆ ไปพลางก้มหน้าก้มตาหาข้าวของที่ต้องการใช้สำหรับอาบน้ำ ไม่นึกว่าคำตอบผ่านๆ จะเป็นการจุดประเด็นใหม่ “แต่คืนนี้คงไม่ได้นอนหลับง่ายๆ หรอกครับจูน และร่างกายของคุณก็ต้องการพลังงานมากกว่าสลัดจานเล็กๆ เมื่อเย็นนั่นด้วย” จลิตาเดินหน้าร้อนเข้าห้องน้ำ ไม่กล้าแม้จะเหลียวไปแลคนพูด หญิงสาวใช้เวลาทำใจยอมรับความจริงและเลิกคิดมากอยู่เป็นนานกว่าจะกล้าก้าวออกมาอีกครั้งในชุดนอนผ้าฝ้ายแบบเสื้อแขนสั้นกางเกงสามส่วนที่คนเฝ้ารอดูได้แต่กลั้นหัวเราะ “ผมบอกคุณแล้วนี่ว่าเรามาฮันนีมูน ทำไมไม่เลือกชุดนอนที่มันเซ็กซี่หน่อยล่ะครับ” “ไม่มีค่ะ” คนไม่มีชุดนอนเซ็กซี่หน้าคว่ำ เก็บข้าวของเข้าตู้แล้วเดินไปหวีผมทาแป้ง คนยังขำชุดนอนไม่เลิกก็เดินเข้าไปใกล้ ยื่นปลายจมูกไปดอมดมกลิ่นแก้มนางอย่างฉิวเฉียด พอหญิงสาวย่นคอหนีก็หัวเราะเบาๆ แล้วเดินออกไปด้านนอกพร้อมคำบอกกล่าว “ไม่ต้องทาโลชั่นนะครับ มันขม ผมไม่ชอบ” จลิตากะพริบตาปริบๆ ใส่ขวดโลชั่นบนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วขมวดคิ้ว... เขาไปชิมรสโลชั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกันกับความชอบไม่ชอบ ก็มันโลชั่นของเธอและก็ทาอยู่บนผิวกายของเธอ... อ่ะ! จลิตาสะดุดความคิดตัวเองก่อนจะต้องสะดุ้งให้กับเสียงตะโกนเร่งจากด้านนอก “มาทานข้าวเถอะครับ ดึกแล้ว จะได้เข้าหอกันสักที” จลิตาเดินหูร้อนไปหาคนกวักมือเรียกอยู่ที่โต๊ะอาหารทรงเตี้ยขนาดยักษ์ ที่นั่งเป็นโซฟาตัวแอลอย่างหนาตั้งอยู่ตรงลานระเบียงกว้างนอกห้องนอนที่เป็นผนังกระจกสามทิศ หลังคำสัญญานั่น ราเมศรจะขยันพูดจาระคายหูและสัมผัสแตะต้องเธอบ่อยครั้งตลอดการเดินทาง หญิงสาวแก้เขินด้วยการมองอาหารตรงหน้าแล้วนึกขำ มาทะเลทั้งทีแทนที่จะได้กินอาหารทะเลสดๆ กลับต้องกินสเต๊กกับไข่ดาว แต่ก่อนที่เธอจะแตะช้อนราเมศรก็ยื่นถุงเล็กๆ ใบหนึ่งมาให้ “อะไรคะ” รับมาเปิดพลางถาม ก็เธอไม่ได้เรียกร้องอะไรนอกจากคำสัญญาแล้วเขายังจะให้อะไรเธออีก แต่ดูถุงแล้วคิดว่าคงไม่ใช่ของมีราคาค่างวดอะไร “หลักประกันความสบายใจ” คำตอบพร้อมรอยยิ้มเรียกปมขมวดบนเรียวคิ้วสวย จลิตาเปิดถุงออกดูแล้วต้องหน้าร้อนเป็นสองเท่ากับยาคุมกำเนิดทั้งแบบฉุกเฉินและแบบปกติสองกล่อง จากประสบการณ์แค่ครั้งเดียวและความรู้รอบตัวทำให้เดาได้ไม่ยากว่านับจากนี้ราเมศรจะไม่ใช้วิธีป้องกันครบวงจรแบบที่เคยใช้กับเธออีก เพราะการใช้ยาคุมกำเนิดป้องกันได้เฉพาะการตั้งครรภ์ ไม่ได้ป้องกันโรคติดต่อทางเพศ... แล้วถ้าเกิดว่าเขามีโรคร้ายล่ะ “เอ่อ คุณจะไม่ใช้ เอ่อ...” จลิตาอึกอัก เขินปากเกินกว่าจะพูดคำคำนั้นออกไปต่อหน้าผู้ชายที่กำลังมองเธอตาไม่กะพริบ “ผมจะไม่ใช้ถุงยางอนามัยกับคุณอีก” ราเมศรต่อให้อย่างนึกรู้ ชายหนุ่มส่งยิ้มอารมณ์ดีให้แล้วลงมือเฉือนเนื้อสเต๊ก แต่ก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้จึงหันมองหญิงสาวทำหน้าจริงจัง “คุณต้องทานยานะ ห้ามปล่อยให้ตัวเองท้องเด็ดขาดถ้าไม่อยากเป็น Single mom เพราะผมจะไม่รับรู้หรือแก้ปัญหาอะไรให้คุณทั้งสิ้น” จลิตากลั้นน้ำตาให้กับคำพูดปัดความรับผิดชอบ ถึงเขาไม่บอกเธอก็พอเดาได้และก็ไม่อยากโง่ปล่อยให้ตัวเองท้องทั้งที่มั่นใจว่าลูกจะไม่ได้รับการยอมรับจากพ่อ เธอไม่อยากเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวและจะไม่ปล่อยให้ลูกเป็นเหมือนเธอ... เป็นเด็กที่พ่อไม่ต้องการ “เรื่องนั้นคุณโรมไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ แต่ที่จูนอยากถามก็คือ คุณโรมไม่เป็นโรคร้ายแน่นะคะ” พุ! คนเคี้ยวสเต๊กสำลักจนต้องยกสันมือเคาะต้นคอ น้ำตาแทบจะเล็ดออกมา “ถามอะไรบ้าๆ สารรูปอย่างผมนี่เหมือนคนเป็นโรคร้ายหรือไง ขนาดผมยังไม่สงสัยคุณเลย หรือว่าคุณเป็นอะไร” เขาถามตาเขียว “จูนไม่ได้เป็นอะไรนะ” จลิตาตกใจ รีบแย้งข้อกล่าวหา “ไม่ได้เป็นก็ดี งั้นก็สบายใจได้ว่าเราสองคนไม่เสี่ยงต่อการติดโรคร้าย แต่คุณเสี่ยงจะท้องโตถ้าไม่ป้องกันตัวเอง” ว่าต่อด้วยอารมณ์เดือดปุดๆ เคืองนิดๆ ขำหน่อยๆ ก่อนจะส่ายหน้าแก้อารมณ์เคืองขำด้วยการกินต่อ จลิตากัดฟันยุติเรื่องชวนกระอักกระอ่วนแล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหาร พร้อมอ่านคำอธิบายวิธีใช้ยาอย่างตั้งอกตั้งใจเสียจนคนแอบชำเลืองดูอดอมยิ้มไม่ได้ หลังอาหารแบบสบายท้อง บริกรจำเป็นรินไวน์แดงใส่แก้วก้านสูงยื่นให้หญิงสาวก่อนจิบของตัวเองอย่างใจเย็น ทอดสายตาไปยังความมืดมิดเบื้องหน้า สูดกลิ่นไอลมทะเลยามดึก “แน่ใจนะว่าไม่ต้องการอะไรจากผมนอกจากคำสัญญานั่น” ราเมศรเปรยกับสายลมก่อนหันกลับมามองคนที่เงียบอยู่นานกับการคิดคำตอบ “คุณหมายถึงเงินหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามแทนการตอบ เมื่อเทพบุตรกรีกหันมาเลิกคิ้วสงสัยว่าเมื่อไหร่เธอจะตอบเสียที “ทำนองนั้น เงินสด รถ บ้าน เสื้อผ้า ร้องเท้า กระเป๋า แหวนเพชร สร้อยทอง อืม...อะไรอีกนะ” จลิตาหลุดหัวเราะใส่อาการพูดไปนับนิ้วไปของเขา ทำเอาคนนับนิ้วค้างขมวดคิ้วมอง “ขำอะไร” “คุณคงเสียของพวกนั้นบ่อยสินะคะ” คำถามมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนและแววตาอ่อนแสง “ประจำ” ราเมศรไม่อยากคิดว่ารอยยิ้มและแววตาของจลิตานั่นมาจากความสงสารหรืออะไรที่คล้ายๆ สมเพช เวทนา เพราะเขาไม่ค่อยชอบใจสีหน้าราวกับกำลังเอ็นดูเด็กเล็กๆ ของเธอเท่าไหร่ มันเหมือนกับว่าเขาตกเป็นรองอย่างไรไม่รู้ “จูนไม่เอาหรอกค่ะ ของที่คุณให้ผู้หญิงคนอื่นเป็นประจำอยู่แล้ว จูน อยากได้สิ่งที่คุณไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลยต่างหาก” “คุณหมายถึงอะไร” ราเมศรร้อนตัวเพ้อออกไป ชายหนุ่มเสียววูบไปทั่วสันหลังเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย... มันจะเป็นอะไรอื่นไปไม่ได้นอกจาก... “ความซื่อสัตย์ไงคะ สัญญาที่คุณให้จูนแล้ว” ความซื่อสัตย์ งั้นก็ไม่ใช่ความรักสินะ...ราเมศรเป่าปาก ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ผมสัญญาจูน ผมจะซื่อสัตย์กับคุณ จะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหน ถ้าผมยังอยากยุ่งกับคุณอยู่น่ะนะ” เสียงหัวเราะเล็ดลอดออกมาเมื่อคนเอ่ยย้ำคำสัญญาคิดได้ว่า วิธีง่ายๆ ที่เขาจะสลัดจลิตาออกไปจากชีวิตในเวลาที่เบื่อเธอแล้ว ก็แค่หาผู้หญิงคนใหม่มานอนด้วยเท่านั้นเอง...ง่ายมาก “จูนจะจำไว้ค่ะ”