“กลับไปซะ! ตอนนี้ฉันยังไม่ต้องการผู้หญิง ฉันเหนื่อย อยากนอน” คนล้มเจ็บจนต้องส่งเสียงครางได้แต่จ้องมองคนอยู่บนกระท่อมตาปริบๆ “ไปๆ เชิญไปขายให้คนอื่น ทำหน้าทำตาเวทนาแบบนั้นฉันว่าเธอขายได้ไม่ยากหรอก” ตาลหวานกำลังคิดว่าคนตัวยักษ์ผู้พกใบหน้าเถื่อนๆ นั่น พูดอะไรกันแน่ ทว่าเขาก็ทำให้เธออ้าปากค้างขึ้นจนได้ “บอกว่ายังไม่อยากไง ไปขายตัวไกลๆ เลยไป๊” จากที่หน้าซีดตัวสั่นด้วยความเจ็บปนหวาดกลัวแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว เธอค่อยๆ ตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนทั้งๆ ที่เจ็บจนร้าวระบม พอยืนหยัดได้ก็ตวัดนัยน์ตาดำขลับมองเขาชนิดกินเลือดกินเนื้อ “หยุดความคิดต่ำๆ ของคุณเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงแหวแว้ดที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของกระท่อมถึงกับหรี่ตาแคบลง ดวงตาเข้มจัดนั้นกำลังเพ่งมองผู้หญิงตัวเปียกที่หาญกล้าลุกมาเอาเรื่องตัวเองด้วยความขบขัน เธอช่างหาญกล้าพูดเช่นนั้นในเมื่อสภาพไม่ได้ต่างจากโสเภณีที่เขาเคยเห็นเลย เสื้อผ้าขาดวิ่นแนบเนื้อเพราะเปียกฝนกับส่วนสัดอัดแน่นที่เห็นนั้น มันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอพยายามตะเกียกตะกายมาถึงที่นี่เพราะอะไร “สงสัยเห็นหน้าฉันแล้วไม่อยากขายขึ้นมาสินะ แต่เสียใจด้วยเพราะว่าในพื้นที่ร้อยไร่นี้มีฉันเพียงคนเดียว” “ต่อให้โลกทั้งใบมีแค่คุณเพียงคนเดียว ฉันก็จะไม่มีวันขายให้คุณ” “ว่าไงนะ!” ครานี้คนร่างสูงเดินอาดๆ เหยียบท่อนบันไดไม้ไผ่ลงมา จากที่เห็นรูปร่างของเขาในความมืดสลัวว่าน่ากลัวอยู่แล้ว พอได้เห็นเขาชัดๆ ตาลหวานถึงกับกัดริมฝีปากซีดสั่นของตัวเองไว้แน่น ยิ่งเขาขยับเข้าใกล้จนได้เห็นใบหน้าปกคลุมไปด้วยหนวดเคราก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอไปหลายอึก จากนั้นก็ถอยร่นหนีด้วยความระมัดระวัง “อย่าเข้ามานะ!” ขาของเธอสั่นยิ่งกว่าเสียงเสียอีก “อย่าเข้ามาใกล้ฉัน” “กลัวหรือ...” เจ้าของกระท่อมขยับเข้ามาหาเรื่อยๆ “ฉันนึกว่าผู้หญิงหากินอย่างเธอจะไม่รู้จักคำๆ นี้เสียอีก สงสัยคงเป็นเพราะลูกค้ารายล่าสุดปฏิบัติกับเธออย่างซาดิสม์ละสิท่า ฉะนั้น! เธอไม่ต้องห่วงหรอกนะ เพราะว่าฉันจะไม่มีวันแตะต้องผู้หญิงเน่าๆ อย่างเธอ...” เผียะ! ยังไม่ทันเอ่ยจบใบหน้าคมคายของดิน ภูพนาไพร ก็ถึงกับหันเหไปตามทิศทางที่ถูกตบ ส่งผลให้สีหน้าเจ้าของแก้มถึงกับตาแดงก่ำขึ้นทันที ท้องฟ้าฟาดเปรี้ยงที่ว่าน่ากลัวแล้ว ยังเทียบไม่ได้กับรัศมีความโกรธที่พวยพุ่งออกมาเลยสักนิด จากที่คิดว่าจะปล่อยให้เธอได้มีโอกาสไปขายร่างสกปรกๆ ให้กับผู้ชายคนอื่น เวลานี้ฝ่ามือหยาบกระด้างถึงกับคว้าหมับเข้ากับเรียวแขนกลมกลึง ออกแรงกระชากเพียงนิดร่างเล็กๆ ของเธอก็ปลิวมากระแทกกับแผ่นอกเข้าอย่างจัง “เธอกล้าดียังไง!” ดินเค้นเสียงถาม “อยากตายใช่ไหมถึงได้แตะต้องหน้าฉัน” “ก็คุณมันเลว!” “แล้วผู้หญิงที่ขายตัวมั่วผู้ชายอย่างเธอมันดีนักหรือไง ก็แค่เศษขยะของสังคม ชอบทำให้ผัวเมียเขาขุ่นเคืองกัน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยการขายเรือนร่าง มันจะดีเหมือนคนอื่นได้เช่นไร ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอมันต้องเจอกับผู้ชายชั่วๆ อย่างฉัน” “ปล่อยนะ!” เพราะทนแรงบีบของเขาไม่ไหว ตาลหวานจึงบอกด้วยตาแดงๆ “ปล่อย” “เจ็บหรือ มันเทียบกับการที่ฉันถูกตบไม่ได้เลยสักนิด” “ที่ฉันตบเพราะคุณมันปากหมา ชอบดูถูกคนอื่นทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักกันเลยสักนิด” “ก็เพราะเธอ...” ครานี้ดินใช้สายตาดูถูกทอดมองเจ้าของร่างอ้อนแอ้นที่กล้าลับฝีปากกับตนอย่างประเมิน “ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็ไม่ต่างจากผู้หญิงหากินแถวนี้เลยสักนิด เธอรู้ไหมว่าผู้หญิงที่นี่ไม่ทำมาหากินอะไรหรอก นอกเสียจากเที่ยวเคาะประตูตามบ้านหรือไม่ก็ยืนอยู่ข้างถนนรอให้ผู้ชายเรียกขึ้นรถ หลังจากนั้นก็แก้ผ้าให้เชยชมตั้งแต่นั่งรถไปจนถึงห้องเช่า”