"มนุษย์เราอาจจะรักตัวเองมากที่สุดก็จริง แต่มนุษย์ที่เป็น ‘แม่’ จะแตกต่างกับคนอื่นตรงที่ว่า รักลูกยิ่งกว่าชีวิตของตัวเสียอีก ลูกเอ๋ย แม่ไม่ได้เลี้ยงลูกมาสำหรับให้ใครมารังแกจนยับเยิน อย่างนี้เลย “ไอ้แป๊วมันล่ออีลูกสาวก่อน!” นับจากคืนนั้น ไม่มีคืนใดเลยที่ฉันจะได้หลับตาลงอย่างเต็มตื่น ไม่มีคืนใดที่ฉันจะไม่หวาดผวาลุกขึ้นด้วยเสียงกรีดร้องอย่างฝัน ร้าย ทุกวัน ทุกคืน คือความทรมานอันยาวนาน ทำไมหนอ ทำไมฉันไม่ตายไปเสียเลย ทำไมธรรมชาติไม่ปรานีพอที่จะให้ความตายแก่ฉัน ตายเสีย...เพื่อจะได้ไม่รับรู้กับสิ่งใดอื่น ตายเสีย..เพื่อจะได้ลืมความโหดร้ายทารุณในโลกนี้ และตายเสีย...เพื่อที่ว่า ต่อมาอีกนานแสนนาน ทุกครั้งที่ฉันหลับตาลง เสียงร้องกรีดโหยหวนของลูกจะได้ไม่แว่วขึ้นมาในความทรงจำ “แม่จ๋า...แม่...ช่วยหนูด้วย!”"