ใครจะคิดว่าการมาฉลองวันเกิดครบ 18 ปีในคลับ จะเปลี่ยนให้ผมกลายเป็นทาสบำเรอรักของเจ้าของคลับป่าเถื่อนไร้หัวใจที่ค้ามนุษย์หวังผลกำไร และกระทำกับผมราวกับสิ่งของสนองตัณหา ------------------------------------------------------------------------ “ตัวจริงนายสวยกว่าในรูปเยอะเลยนะ” เสียงทุ้มของใครบางคน ดังอยู่เหนือตัว ผมลืมตาโพลงพบกับใบหน้าคมเข้มราวกับนายแบบในนิตยสารอยู่ใกล้เพียงปลายจมูก นิ้วเรียวยาวไล้บนแก้มผมไปมา ผมเบือนหน้าหนี พยายามขยับตัวลุก ทว่ามีร่างหนาของเขาคร่อมไว้ ไอ้แทนล่ะ ไอ้แทนอยู่ไหน ผมสะบัดหัวไล่อาการมึนที่ยังคงตกค้าง กวาดสายตามองหาเพื่อนที่มาด้วยกัน “ถ้านายมองหาเพื่อนนายละก็ เขากลับไปแล้ว” “กลับไปไหน” “ไม่รู้สิ แต่คงไม่กลับมาอีกยาว” “ทำไม” เขาส่งเสียงหัวเราะในลำคอแทนคำตอบ “เขาส่งนายให้ฉันแลกกับเงินจำนวนหนึ่งที่คงอยู่สบายไปครึ่งปี” คำตอบของเขาทำให้ผมชะงัก ชาไปทั้งใบหน้าราวกับถูกตบฉาดใหญ่ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ผมคิดว่าเขาเข้าใจผมทุกเรื่อง เพื่อนที่คบกันมาสี่ปี เพื่อนที่ไม่เคยรังเกียจที่ผมไม่ชอบผู้หญิง เพื่อนที่คอยปกป้องจากคนที่คิดจ้องทำร้ายผมตลอด แต่ตอนนี้เขากลับ... ทำร้ายผมเสียเอง อย่างนั้นเหรอ “ทำไม...” ผมได้แต่ถามคำถามที่ไม่มีคำตอบ ในอกมันจุกไปหมด อยากจะร้องไห้แต่น้ำตาไม่มี ได้แต่รวบรวมเรี่ยวแรงที่หลงเหลือเพียงน้อยนิด ผลักอกคนตรงหน้าออกไป แต่ก็ไร้ผล เขาใช้มือหนึ่งรวบข้อมือทั้งสองของผมไว้เหนือศีรษะ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งสอดเข้ามาใต้เสื้อ ค่อยๆ ไล้มือจากเอวขึ้นไปบริเวณอก เขาลูบมันไปมา ก่อนใช้นิ้วเขี่ยตรงยอดเบาๆ ร่างกายผมกระตุกอัตโนมัติ รวมถึงส่วนนั้นก็ตั้งชันขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ คนทำได้แต่หัวเราะชอบใจ “ท่าทางแบบนี้ ไม่เคยผ่านมือใครมาเหรอเนี่ย ไม่อยากเชื่อ...” ผมพูดอะไรไม่ออก รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า ตอนนี้ผมคงหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธ ทั้งอายที่ทำอะไรเขาไม่ได้ ทั้งที่รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีดิ้นให้หลุดจากการพันธนาการของเขา แต่ก็ทำได้แค่ขยับเบาๆ ภายใต้ร่างหนาของเขาที่กดทับไว้ และดูเหมือนว่าผมยิ่งดิ้นเท่าไร เขาจะยิ่งออกแรงบีบข้อมือผมมากขึ้นเท่านั้น จนผมเริ่มรู้สึกเจ็บ “จริงๆ ฉันจ่ายเงินซื้อนายมานะ เพื่อนนายรับเงินไปแล้ว นายไม่ควรขัดขืนฉัน”