“ถ้าพี่เป็นฮาเดสอาจจะทำยิ่งกว่าก็ได้ พี่ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสหลุดมือหรอก จะอย่างไรก็ต้องคว้ามาให้ได้ ถ้าคนเราดูแลตัวเองไม่ได้ ทำให้หัวใจตัวเองบอบช้ำ แล้วจะดูแลใครได้ ถ้าแม้กระทั่งเสียงเรียกในหัวใจตัวเองก็ไม่สนใจ พี่เชื่อว่าคนเราต้องดูแลตัวเองและครอบครัวก่อน ก่อนที่จะมองไปที่สังคม แต่พี่จะไม่ให้สังคมมาเป็นตัวกำหนดชีวิตของพี่ อยากได้อะไรต้องพยายาม อะไรก็ไม่ไกลเกินเอื้อม แค่ต้องเอื้อมให้ถึงเท่านั้นเอง” “พี่ศิน” นวิยาเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่ม ชักจะไม่ค่อยแน่ใจแล้วว่าเธอกับเขากำลังคุยกันเรื่องตำนานกรีกความรักระหว่างเพอร์เซโฟนีกับฮาเดสหรือว่าเรื่องระหว่างเธอกับเขากันแน่ “น้องยากำลังปฏิเสธและหนีหัวใจตัวเองอยู่ใช่ไหม ที่ต้องการอยู่ห่างกับพี่ก็เพราะว่าเริ่มมีใจให้พี่ แต่คิดว่าตัวเองกำลังแย่งโชอยู่ก็เลยจะหนี น้องยาพยายามบอกกับตัวเองว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องจริง เป็นเรื่องที่ไม่สมควรให้เกิด เอากฎเกณฑ์และข้อกำหนดของสังคมมาเป็นตัวเหนี่ยวรั้งหัวใจไม่ให้แสดงออกมา พี่พูดถูกไหมล่ะ?”